Muxia, anos 20

E el quen será o homiño que posa con tanta elegáncia perante a Pedra dos Cadrises?

Pasión de medievales (e II)

Sen dar-me de conta publiquei catro vezes o post anterior. En fin, considerade-o como resposicións do primeiro capítulo ;-p
Estávamos coa pobre Bea nun penedo en meio do mar, cercada das ondas, ameazada dos ventos, e sen unha má baralla de naipes coa que polo menos entreter-se fazendo trucos de máxia. Que se fai nestes casos nas Cantigas de Santa Maria? Invocar a Virxe, claro. E a Virxe baixou e mentres a Bea estava a dormir deixou-lle baixo da cabeza unhas ervas máxicas que lle curaron a fame e a salvaron da inanición. Ao dia seguinte viu chegar un barco carregado de romeiros, que o autor define como chëo de gente bõa, que nõ auia ý mouros nen judeus. Lembremos que os que lle fixeran as perrerías máximas à pobre Bea (o Imperante, o irmán do conde...) non eran precisamente mouros nen xudeus, senón cristiáns de pedigri e misa diária. En fin. Que cando a Bea toca terra comeza a curar gafos (leprosos, apestados) con esas ervas máxicas, e chega un dia en que a chaman da corte para que sande o irmán do Imperante. Morbum habemus! A Bea, demonstrando que era chica espilida e que sen dúvida tiña estudos superiores, puxo-lle como condición ao Imperante que seu irmán confesase todos cantos pecados cometera na sua (supomos) curta existéncia. E non pensedes que tiña de confesá-los diante do párroco de Vite, eh? Nada, nada: confesión diante do apostoligo (= o Papa). Cando o irmán contou o que lle fixera à Bea, esta deu-se a coñecer, sandou-no, e ante as súplicas do Imperante para que o perdoase e voltase ao seu carón, a Bea manda-o a cazar gazafellos e ingresa en orde de monxas, onde supomos que ainda hoxe seguirá, curando gafos, rezando rosários e rexeitando os amores de canto varón asexe por entre os mirtos do convento.
Espero que vos gostase. Para a vindeira semana, un novo episódio desta Pasión de medievales. E a ver se topo algunha cantiga que me permita fazer un remake de Aquí no hay quien viva, que teria o seu chiste.

Pasión de medievales (I)

Un ten a intuición de que xa os nosos devanceiros máis recuados tiñan acceso a dramóns tipo película de Antena 3 para a sobremesa dos sábados. Só asi me explico a cantiga que estou a corrixir, unha das de Santa Maria, que non me resisto a fazer constar aqui. A emperatriz Beatriz fica ao cuidado do seu cuñado, unha vez que o seu esposo o Imperante marcha à Cruzada. Evidentemente, sendo Beatriz prodíxio de beldade e santidade e todas cantas virtudes imaxinedes rematadas en -ade, tiña que pasar isto: "Depoilo emperador se foi a mui pouca de sazon / catou seu irmão a ssa moller e namorous'entõ / dela e disselle que a amaua mui de coraçõ / maila santa dona quando ll'oyo dizer tal traiçon en hua Torre o meteu en muy gran prijon / jurando muito que o faría ý morrer." Dito en roman paladino, a santiña tomou o da sanha do amor cortés ao pé da letra. Menos mal que as mozas de hoxe en dia non se poñen tan farrucas ante unha declaración de amor (ainda que supoño que haverá de todo, e quen sabe cantos amantes non hai por aí fechados en rochos, palleiras e cortellos por ousaren declarar o seu amor...). Pero non, non pensedes que a Bea vai de mala nesta cantiga; todo o contrário. O cuñado logra escapar, difama-a ante o Imperante e este, furioso, acuitela-a e manda-lle aos seus monteiros que se desfagan dela no monte. Os monteiros están a piques de violá-la cando chega un conde, rescata-a e pon-na ao cuidado da sua crianciña. Va que non adiviñades? O conde tiña un irmán e... si, o irmán declarou-se-lle à Bea. A Bea, genio y figura hasta la sepultura, rexeita-o (comeza a recordar-me à rubita do outro dia no Apolo ;-p) e o conde mata o bebé e acusa da sua morte à pobre muller. Os condes, claro está (o sangue tira e parir paren as cabras no monte) cre a versión do irmán e manda que abandonen à Bea nun penedo en meio do mar (e cercaron-m'as ondas, que grandes son...). E nestas estava cando fixeron unha pausa para a publicidade...

Aproximación a unha autopoética (por chamar-lle dalgun xeito)

Acabo de chegar de Bertamiráns, de asistir à apresentación da nova edición dun certame literário no que o ano pasado gañei o primeiro prémio de poesia. A moza de cabelo negro, que para a miña surpresa e satisfacción causou tanto impacto na xentiña da Faculdade, xa respira impreso nunha colectánea ben xeitosa e variada. Ali estava a Lóli Vilavedra (nuestra Lóli), a boa xente do concello e os outros galardoados. O acto fixo-me reparar máis conscientemente en como me estou a desligar da literatura, esa que noutrora foi a luminosa casa de meu. Seria hoxe capaz de escrever un poema como A moza de cabelo negro? Seguramente non. Seguramente nunca escreverei nada que estexa a esa altura, e é unha lousa coa que terei de aprender a viver. Manuel António foi un poeta acabado aos 25 anos. Mais talvez fique dentro de min máis do que penso. Este verán fun capaz de rematar un relato de 17 páxinas do que me sinto bastante satisfeito. Supoño que é cuestión de desconectar e lembrar vellos movimentos, vellas reflexións e ideas que nunca esvaecen de todo. E, sobretodo, un impacto, un estremecimento; a lapa que faga estourar o meu mundo interior e me proporcione os cascallos necesários para reconstruir a vida nun poema. Si, talvez iso sexa o máis necesário: a lapa, a chama. O estourido.

Reflexións do home que está trás os vidros (chove)

Preciso dese lugar. Dese calveiro en meio do bosque, dese refúxio soleado cinxido de névoa. Quizá unha lagoa, pequena, tremelante. Quizá unha chaira para os corvos, salpicada de pozas recentes (espello fendido). Un penedo no que sentar e percorrer atónito os camiños do siléncio. Como a fiandeira de Novoneyra, sempre a fiar e soñar para logo non ser nada.
Preciso da miña xente. Preciso sentir-me rodeado, naufragado nun mar de sorrisos e rostos coñecidos. Sentir-me apreciado. Sentir xente bulindo ao meu redor e inxectando-me parte da sua vida.
E sobretodo preciso a sensación de que o tempo foi abolido. Mergullar os relóxios en formol. Mergullar os relóxios en formol.