Pés contra o chan

De cando en vez cómpre volver a músicas que, nalgun momento, significaron algo novo e poderoso para os nosos ouvidos.
O momento do retorno, como todos os retornos, non está exento de riscos. O risco da decepzón. A verificazón de que aquelas sensazóns que crias inevitabelmente ligadas a esas melodias xa se extinguiron, xa non están, desapareceron.
Noutros casos o estremecimento permanece, a evocazón acode ainda à memória con maior ou menor puntualidade, mais transformada, filtrada se cadra pola pasaxe dos anos, remudada. A música, contodo, segue a dizer cousas, segue a ser a herva dourada, o caldo máxico que abre os ollos e estimula os sentidos. Iso está ben. Significa que evoluímos, mais sen perder nunca a conexión con aquilo que consideramos e entendemos como raiz de nós.
Alan Stivell é deses que nunca ou case nunca decepcionan. E iso que conta cunha das discografias máis avultadas e variadas da música folque internacional. Dúcias de álbumes presididos por unha coeréncia e unha constáncia admiráveis. Mais, de entre esa pléiade, eu fico cuns cantos que constituen, dalgun xeito, a banda sonora destes últimos anos.
Especialmente salientável é Back to Breizh!, publicado no ano 2000 e no que Stivell, após vários traballos sobrevoando sonoridades e temáticas pancélticas, regresava à especificidade musical, cultural e mesmo política dos países bretóns. Aí está a protesta contra catástrofes coma a do Erika no tema Ceux qui sement la mort; ou contra a incomprensón do Estado francés cara às peculiaridades bretoas en Suite Armoricaine; ou, nunha dimensón máis poética, a memória das cidades de vidro, da polisémica kaer wydr das lendas galesas, en Vers les îles et villes de verre.
Mais se hai nese álbume unha peza ao meu xuízo fermosa e suxerente, esa é Skoit'n treid. O seu próprio título (golpea cos pés, en bretón) e o ritmo da melodia levan-nos directamente aos territórios da tribo, dos pés percutindo contra o chan nunha asemblea que lembra escenas de waulking song escocesa, de ruada galega, de fes ceol irlandesa. O uso do kan ha diskan, distorsionado por momentos para rozar cadéncias próprias do rock ou do jazz, e o acompañamento infatigável da harpa fan que, para un namorado da música bretoa, este Skoit'n treid se convirta nunha porta ao trance. De novo, a herva dourada, o caldo máxico.
Con esta música de fundo e algunhas imaxes da vida e obra de Alan Stivell quixen fazer esta pequena homenaxe a un músico fascinante e en constante reinvenzón.