tag:blogger.com,1999:blog-142388852024-03-07T19:09:02.188+00:00An FiannaApalpando as palavras do salmomUnknownnoreply@blogger.comBlogger143125tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-43867815009166304932011-06-11T22:19:00.007+01:002011-06-11T22:50:13.713+01:00Os direitos do home<div style="text-align: justify;">Chegas á Legua Dereita, ou <span style="font-style: italic;">Légoa Dreita </span>na fermosa pronuncia local, esa que herdaches e que actualizas cada vez que contas (por enésima vez) a historia deste lugar. Aquí houbo sufrimento, berros dunha dor atroz e alucinante, un salvaxismo sagrado que solidifica nos territorios da saliva. E todo iso emerxe desde o submundo da memoria cando te ves diante da cruz de resonancias góticas que conmemora os sucesos daquel 10 de maio de 1911. Reverencia ante un pasado codificado que se dilúe á mesma velocidade cás letras que alguén escribiu no pé desta cruz.<br /></div><div style="text-align: justify;"><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2omV1GthK0y9ZMiK9SLa_6GGBLWNfjVQVvXodQlV4yOZWZDP2zMrGPVOtVTdWR5eBO5jzUup8g9iSPj1QdEAOPbluqpCzMVAiPcacYDxWS5MVWN0v-wH6arphpRZ8YvYN6aZt4w/s1600/CIMG1893.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2omV1GthK0y9ZMiK9SLa_6GGBLWNfjVQVvXodQlV4yOZWZDP2zMrGPVOtVTdWR5eBO5jzUup8g9iSPj1QdEAOPbluqpCzMVAiPcacYDxWS5MVWN0v-wH6arphpRZ8YvYN6aZt4w/s320/CIMG1893.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5617076726385075106" border="0" /></a>Mais non quería falar dalgo do que <a href="http://an-fianna.blogspot.com/2008/09/un-lugar-maldito-no-corazn-da-terra-ch.html">xa teño falado outras veces</a>. Quería simplesmente decer que nos meus auriculares soaba unha melodía chamada <span style="font-style: italic;">The Rights of the Man</span>, das máis fermosas e estremecedoras que deu a tradición irlandesa, deconstruída nesta versión por Eileen Ivers coa insolencia dunha <span style="font-style: italic;">jazz-band</span> sonámbula e finisecular. A sensación foi estraña, ou estrañamente bela. Crin escoitar os corvos erguendo o voo desde o corazón da carballeira, mais o certo é que estaba eu só alí ao pé da vella estrada de Vilalba...<br /><br /><object height="132" width="353"><embed src="http://www.goear.com/files/external.swf?file=71bd17c" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" quality="high" height="132" width="353"></embed></object><br /><br /><object height="132" width="353"><embed src="http://www.goear.com/files/external.swf?file=d82ab52" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" quality="high" height="132" width="353"></embed></object><br /><br /><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-47710978796712042982009-07-15T23:09:00.001+01:002009-07-15T23:10:28.928+01:00A partir de agora podedes seguir novas andainas blogueiras deste que vos fala no seguinte enderezo:<br /><br /><a href="http://ulmodearxila.blogspot.com">ulmodearxila.blogspot.com</a><br /><br />Alí vos agardo!Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-69028873092723556772008-12-08T14:37:00.003+00:002008-12-08T14:46:22.562+00:00Waterman's<div style="text-align: justify;"><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >Waterman's </span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">é unha das pezas máis logradas e inspiradas dun dos meus ídolos musicais, Michael McGoldrick, fillo de emigrantes irlandeses asentados en Manchester e durante muitos anos gaiteiro e frautista da mítica banda escocesa </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >Capercaillie</span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">. McGoldrick nunca esqueceu as suas orixes na música tradicional das </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >ceilidh </span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">e das </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >feis ceol</span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">, e asi o demonstrou nalguns dos seus primeiros traballos, entre os cais salientan </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >Morning Rory </span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">ou </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >At first light</span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">, este último en colaborazón co tamén gaiteiro e frautista John McSherry. Por certo, froito desa cooperazón McGoldrick-McSherry foi o grupo </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >Lúnasa</span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">, en cuxos dous primeiros álbumes participaron ambos os dous músicos até seren substituídos polos non menos xeniais Kevin Crawford e Cillian Vallely.</span><br /><span style="font-family: times new roman;">Mais onde mellor se move McGoldrick e na inovazón e no risco. Só asi se explica a xenialidade dos seus álbumes </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >Fused </span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">(2000) e </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >Wired </span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">(2005), cuxos títulos xa explicitan as intenzóns estéticas do artista. Neles, a música tradicional irlandesa volve-se negra, volve-se ritmo de rua, volve-se metálica, e conxénia co jazz, co hip-hop e co funk cunha sorprendente naturalidade. Esta é unha pequena amostra, gravada en directo no </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >Celtic Connections </span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">deste 2008 que se nos vai como area entre os dedos.</span><br /><span style="font-family: times new roman;">Por certo, atenzón ao </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >all-star </span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">que rodea a McGoldrick: Dezi Donnelly no violin, John Joe Kelly no bodhran e Ed Boyd na guitarra.</span></span><br /></div><br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/7dnnxG_pGw4&hl=es&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/7dnnxG_pGw4&hl=es&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-36174590595365405302008-11-27T22:18:00.005+00:002008-11-27T22:48:55.527+00:00Un agradecimento amplo... e chairego!<div style="text-align: justify;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">O pasado luns foi un dia especial, emotivo, irrepetível dalgun xeito.<br />O pasado luns apresentamos no Salón de Graus da Faculdade de Filoloxia o livro </span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >As Crónicas Chairegas</span><span style="font-size:100%;"><span style="font-size:130%;">. À fin pudemos ver como un longo ano e médio de traballo dava fermosos frutos. Ainda que é o meu nome o que figura na portada, o certo é que se trata dun proxecto feito entre amigos, e, xustamente por ese motivo, duplamente satisfactória. Porque eses dezaseis contos que fun tecendo pouco e pouco ao longo dos últimos anos contaron co inestimável apoio das ilustrazóns dun vello amigo que seguramente dará muito que calar (si, si, muito que calar, non me equivoquei de verbo). Chama-se Miguel Cuba Taboada, sonoros apelidos para un artista barroco e </span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >naïf </span><span style="font-size:130%;">a un tempo. E que dizer do prólogo? Ese tratado de teoria literária enfundado en deliciosa e sabedora prosa que só o amigo <a href="http://www.galegos.info/detalle.php?id=2026&tabla=galician">Xosé Luís</a> podia levar a cabo. E todo redondeado coa presenza, nen máis nen manos, que de Gonzalo Navaza. Aos tres, graciñas mil. E que non pare a cousa!<br />E graciñas mil tamén para os bos amigos que estiveron ao noso carón nese acto de apresentazón. Vendo-vos ali, poucos mais escollidos, un sabe que está a fazer as cousas ben. E que non fai falta que veñan altísimos académicos e recastados especialistas para que un evento coma este sexa un éxito. Xente da carreira, xente do </span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >Instituto da Lingua Galega</span><span style="font-size:130%;">, xentes vidas para a ocasión desde a Chaira e outros lugares máis próximos... A todos, o dito: graciñas mil. E, como xa dixen, que non pare a cousa! A ver se o cálculo vai saindo a livro por ano.</span><br /></span></div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_GlQ4bUzIaCdfYw23n9xvIscyqLU4zQx48tBtRKi2101G8JwMtDAWui05VusWmzCpsgpoVPuQ2tCgHxyOtwujWf8qsLkNfQBRePdrbZxan3gWQ0-YYtyyQv4cfeODqQElb6aeQw/s1600-h/As+Cr%C3%B3nicas+Chairegas_Cabeza+en+chamas.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 226px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_GlQ4bUzIaCdfYw23n9xvIscyqLU4zQx48tBtRKi2101G8JwMtDAWui05VusWmzCpsgpoVPuQ2tCgHxyOtwujWf8qsLkNfQBRePdrbZxan3gWQ0-YYtyyQv4cfeODqQElb6aeQw/s320/As+Cr%C3%B3nicas+Chairegas_Cabeza+en+chamas.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5273467553716762338" border="0" /></a>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-63004823097463702712008-10-28T13:42:00.012+00:002008-10-28T15:07:14.867+00:00O riso bretón<div style="text-align: justify;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Alguén dixo nunha ocasión que os bretóns tamén saben rir. Os bretóns comparten cos galegos ese sino comun às culturas periféricas, chuviosas e atlánticas: o tópico de sermos unha caste tristeira, amorriñada, instalada no lamento, na balada, no </span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >alalá...</span><span style="font-size:130%;"> En fin, o protótipo romántico sobre os povos celtas que lle devemos en boa medida aos </span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >Cantos Ossiánicos</span><span style="font-size:130%;"> de McPherson e à edulcorada e decadente poesia decimonónica.<br /></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><span style=";font-family:times new roman;font-size:130%;" >Mais, por suposto, hai outro lado. E asi como os irlandeses son "os mediterráneos do Norte", bretóns e galegos pouco temos que lles envexar nese sentido. Para festeiros, nosoutros. E para rirmo-nos de nosoutros mesmos e do noso </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;font-size:130%;" >Volkgeist</span><span style=";font-family:times new roman;font-size:130%;" >, poucos hai que nos poñan o pé diante.<br /></span><span style=";font-family:times new roman;font-size:130%;" >E para amostra un botón. Ou vários.</span><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">Esta primeira imaxe é dun anúncio da empresa </span></span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;font-size:130%;" >Breizh Cola</span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">, que adoita publicitar-se co lema </span></span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;font-size:130%;" >Le Cola du Phar Ouêt</span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;"> e con ideas tan suxerentes coma esta que aqui nos oferecen. Por certo, que </span></span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;font-size:130%;" >Breizh Cola </span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">fabrica tamén a sua própria limonada. Que como se chama? Pois, como non, </span></span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;font-size:130%;" >Morgana. </span><span style=";font-family:times new roman;font-size:130%;" >Ou alguén agardava outra cousa?</span><br /></div></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;"><br /></span></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwjQ7NoQ9v2tZQsewsoPsOkT9L5hZqfqvXJPmpZfu-nUh1mytl6T4P-sueVAMJ-INj6HgfMqUASpO9GeQ41UQYsF3cFxZQIrC4s6udE4DuOyhN-bM1KIN5NNIFdpv5N091SnMn8g/s1600-h/Breizh+Cola.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 209px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwjQ7NoQ9v2tZQsewsoPsOkT9L5hZqfqvXJPmpZfu-nUh1mytl6T4P-sueVAMJ-INj6HgfMqUASpO9GeQ41UQYsF3cFxZQIrC4s6udE4DuOyhN-bM1KIN5NNIFdpv5N091SnMn8g/s320/Breizh+Cola.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5262200752083778578" border="0" /></a><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">E seguimos coas anciás bretoas e a sua característica cófia, mais desta vez metidas a perigosas xogadoras de póker. A ocorréncia, de novo, é boísima! E comocontraste, unha imaxe non menos suxerente cà anterior, e que, por asi dize-lo, "actualiza" a típica imaxe da vella bretoa (ai, as irmás Goadec! se visen isto!), cófia na cabeza e bombarda na man. Trata-se dunha argallada dos de Breizh Punisher's, unha marca de roupa e complementos vários que xoga a revisar (e revirar) os símbolos próprios da Bretaña, dando en ocasións resultados coma este... Supoño que encanto o vexais deixareis de ter os bretóns por un povo tristeiro e comezarei a ve-lo como o que é: unha pátria de auténticos <span style="font-style: italic;">cachondos mentais</span>!<br /><br /></span></span><span style="font-size:130%;"></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkNE1rBfR8VNA0lup3bL3Hc-nixZjNuG1JoKza07IhgqsSB5lxdFjLAtlAKPgeJF2AxHPw8HDFjjFVOHCQNIf7M28ZquJnuVCTSriFOGEV-iDC5USuBnucErpp2AwwiTSQLHjhmg/s1600-h/Breizh+Poker.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 254px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkNE1rBfR8VNA0lup3bL3Hc-nixZjNuG1JoKza07IhgqsSB5lxdFjLAtlAKPgeJF2AxHPw8HDFjjFVOHCQNIf7M28ZquJnuVCTSriFOGEV-iDC5USuBnucErpp2AwwiTSQLHjhmg/s320/Breizh+Poker.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5262202240677519314" border="0" /></a><span style="font-size:130%;"></span><span style="font-size:130%;"><br /></span></div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwupb7ZN4-RkSiTGuD2XKt2_1bjgK4t9KGAXm__YpaSbOx3zuraxFYymmKyky3raFH2ZEdxUfuxj_ZOsf1bJwuD1mhtJeUiL5VG8oLXCYORAf3onwRLbzmvudcVDiXgHBBT7WHcg/s1600-h/Breizh+Punisher%27s.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwupb7ZN4-RkSiTGuD2XKt2_1bjgK4t9KGAXm__YpaSbOx3zuraxFYymmKyky3raFH2ZEdxUfuxj_ZOsf1bJwuD1mhtJeUiL5VG8oLXCYORAf3onwRLbzmvudcVDiXgHBBT7WHcg/s320/Breizh+Punisher%27s.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5262202683970591794" border="0" /></a></div>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-27067772838529159502008-10-03T11:10:00.002+01:002008-10-03T11:40:34.888+01:00Paul Newman baixo a chúvia<div style="text-align: justify; font-family: times new roman;"><span style="font-size:130%;">Recentemente perdemos a Paul Newman, outro dos clásicos, un dos derradeiros actores no sentido máis digno da palavra. E, quizá a xeito de homenaxe inconsciente, aproveitamos para ver de novo un dos seus traballos máis sublimes: <a href="http://www.roadtoperdition.com/"><span style="font-style: italic;">Road to Perdition</span></a>, que na España levou o nome de <span style="font-style: italic;">Camino a la Perdición</span>. Neste filme interpreta a un chefe da máfia irlandesa, John Rooney, que vive nun tormentoso triángulo co seu fillo Connor (Daniel Craig) e co seu afillado Michael Sullivan (Tom Hanks). O director, Sam Mendes, converte esta película nun estremecedor exemplo de traxédia na que os vínculos pateno-filiais ocupan un papel protagónico. O fillo de Michael Sullivan contempla un asasínio cometido por Connor Rooney, e este, o típico exemplo de fillo consentido e apoucado, ciumento da relación de seu pai con Michael Sullivan, decide aniquilar a família deste. Activan-se entón os mecanismos da vinganza e do dever, narrados en termos mui shakespearianos. Activa-se tamén unha espécie de fatal e subterránea interconexión entre os indivíduos que percorre cada fotograma da película. O camiño cara à perdizón converte-se nun camiño cara à descuberta persoal perfeitamente metaforizada nunha fuxida na que Michael Sullivan e o seu fillo atravesan terras desoladas e xélidas, na que cada paso é un chanzo máis na desprotección, no abandono da sociedade e do clan, unha soidade necesária para o auto-recoñecimento. Unha viaxe iniciática emarcada por unha violéncia sen contemplazóns e contada desde os parámetros máis requintados do mellor cinema negro. Asfixiante, simbólico, inimigo do explícito e do simples. Poético.<br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Recomendo pois vivamente o visionado dunha das derradeiras obras mestras de Newman. Mais, para ir-vos abrindo o apetite, deixo-vos un extracto dunha das secuéncias finais, talvez a máis impactante tanto visual como tematicamente. Michael Sullivan decide finalmente executar a sua vinganza, arrasar todo até a raiz, restituir equilíbrios. Vai na procura de John Rooney, asasina a todos os seus homes e, finalmente, executa-o a el. É a escenificazón da morte do pai, descarnada e directa, con toda a sua contradizón. É a serenidade de quen sabe que deve morrer e se alegra de que sexa seu "fillo" quen o faga. Todo isto contado entre a chúvia, sen son ambiental, nun siléncio estraño. Unha secuéncia extraordinária. Que gosteis!</span><br /></div><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/IK7hBG4xQhQ&hl=es&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/IK7hBG4xQhQ&hl=es&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-40287619781565609242008-09-29T12:27:00.005+01:002008-09-30T10:36:49.583+01:00Pés contra o chan<div style="text-align: justify;"><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;">De cando en vez cómpre volver a músicas que, nalgun momento, significaron algo novo e poderoso para os nosos ouvidos. </span><br /><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;">O momento do retorno, como todos os retornos, non está exento de riscos. O risco da decepzón. A verificazón de que aquelas sensazóns que crias inevitabelmente ligadas a esas melodias xa se extinguiron, xa non están, desapareceron. </span><br /><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Noutros casos o estremecimento permanece, a evocazón acode ainda à memória con maior ou menor puntualidade, mais transformada, filtrada se cadra pola pasaxe dos anos, remudada. A música, contodo, segue a dizer cousas, segue a ser a herva dourada, o caldo máxico que abre os ollos e estimula os sentidos. Iso está ben. Significa que evoluímos, mais sen perder nunca a conexión con aquilo que consideramos e entendemos como raiz de nós. </span><br /><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Alan Stivell é deses que nunca ou case nunca decepcionan. E iso que conta cunha das discografias máis avultadas e variadas da música folque internacional. Dúcias de álbumes presididos por unha coeréncia e unha constáncia admiráveis. Mais, de entre esa pléiade, eu fico cuns cantos que constituen, dalgun xeito, a banda sonora destes últimos anos. </span><br /><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Especialmente salientável é <span style="font-style: italic;">Back to Breizh!</span>, publicado no ano 2000 e no que Stivell, após vários traballos sobrevoando sonoridades e temáticas pancélticas, regresava à especificidade musical, cultural e mesmo política dos países bretóns. Aí está a protesta contra catástrofes coma a do <span style="font-style: italic;">Erika </span>no tema <span style="font-style: italic;">Ceux qui sement la mort</span>; ou contra a incomprensón do Estado francés cara às peculiaridades bretoas en <span style="font-style: italic;">Suite Armoricaine</span>; ou, nunha dimensón máis poética, a memória das cidades de vidro, da polisémica <span style="font-style: italic;">kaer wydr </span>das lendas galesas, en <span style="font-style: italic;">Vers les îles et villes de verre</span>. </span><br /><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Mais se hai nese álbume unha peza ao meu xuízo fermosa e suxerente, esa é <span style="font-style: italic;">Skoit'n treid</span>. O seu próprio título (<span style="font-style: italic;">golpea cos pés</span>, en bretón) e o ritmo da melodia levan-nos directamente aos territórios da tribo, dos pés percutindo contra o chan nunha asemblea que lembra escenas de <span style="font-style: italic;">waulking song </span>escocesa, de <span style="font-style: italic;">ruada </span>galega, de <span style="font-style: italic;">fes ceol </span>irlandesa. O uso do <span style="font-style: italic;">kan ha diskan</span>, distorsionado por momentos para rozar cadéncias próprias do rock ou do jazz, e o acompañamento infatigável da harpa fan que, para un namorado da música bretoa, este <span style="font-style: italic;">Skoit'n treid </span>se convirta nunha porta ao trance. De novo, a herva dourada, o caldo máxico.</span><br /><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Con esta música de fundo e algunhas imaxes da vida e obra de Alan Stivell quixen fazer esta pequena homenaxe a un músico fascinante e en constante reinvenzón.</span><br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/uG7A7VnJkxU&hl=es&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/uG7A7VnJkxU&hl=es&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-25204120954645092192008-09-28T17:19:00.007+01:002008-09-28T18:19:50.489+01:00Un lugar maldito no corazón da Terra Chá<div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">Cando era pequeno ia con certa frecuéncia a Vilalva, cabeceira da Terra Chá, case sempre para acudir à feira ou ben para sofrer unha longa mañá de compras. E para chegar a Vilalva, antes hai que pasar por un lugar chamado </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >A Léghoa Dreita </span><span style="font-family:times new roman;">(respeitando a pronúncia local), onde podia e ainda hoxe pode observar-se unha</span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;"> silenciosa cruz branca disposta ao carón mesmo da estrada. Calquer pode ve-la. Non sei nalgun momento cheguei a perguntar-lles a meus pais polo significado daquela cruz, mais, se o fixen, nunca souberon explicar-mo con claridade. Anos máis tarde, un amigo meu, natural da freguesia de Trovo (relativamente perto tamén do lugar d'<span style="font-style: italic;">A Léghoa Dreita</span>), contou-me</span><span style="font-family:times new roman;"> a história daquela cruz e do estarrecedor crime que lle dera sentido. Fixo-o como quen comenta un ruxe-ruxe, como quen fai partícipe a outra persoa dunha descoberta estraña, borrosa e cuxa veracidade pendura dun fio. Sen nomes próprios, sen</span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;"> lugares exactos. Simplesmente un crime terrível. O suceso impactou-me, pois reunia todas as características exixidas a aqueles crimes (case inverosímeis pola sua exaxerada brutalidade) que noutrora habitaron as coplas e cartelóns desa cohorte de cegos andantes que aboiavan de feira en feira. Para un neno, e máis ainda se c</span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">adra para un neno rural galego, esa brutalidade podia doadamente entroncar coa brutalidade subxacente en </span><a style="font-family: times new roman;" href="http://www.galiciaencantada.com/dentro.asp?c=6">muitos dos contos supostamente "infantis"</a><span style="font-family:times new roman;"> que víñamos escuitando e lendo desde ben cativos e que, inevitabelmente, deixavan un pouso nocturno na nosa personalidade. Sen esquecer que na Terra Chá non escasean lugares relacionados con traxédias desmesuradas. Ou non sabeis que na Lagoa do Ollo, en Begonte, están enterrados os cadáveres de centos de franceses exterminados pola resisténcia lavrega? Ou que </span><a style="font-family: times new roman;" href="http://www.anosaterra.org/index.php?p=nova&id_nova=9474">na Cruz de Santos</a><span style="font-family:times new roman;">, en Vilalva, morreron tamén masacrados centos de carlistas?<br /><br /></span></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh42ONd9DYANTgvTftqQBbAfRc2u_xJFEO8lwG4B3HNfEoA2LK2UACEGmBJ6_ORJSvwIQv9Q3FclAq13jJZtRcoykI7NOU7s-kbFPOriIFvU_b6SQjmLvDU41jL5UEIL4YkJH550Q/s1600-h/A+bruxa+dos+dentes+verdes.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 200px; height: 258px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh42ONd9DYANTgvTftqQBbAfRc2u_xJFEO8lwG4B3HNfEoA2LK2UACEGmBJ6_ORJSvwIQv9Q3FclAq13jJZtRcoykI7NOU7s-kbFPOriIFvU_b6SQjmLvDU41jL5UEIL4YkJH550Q/s320/A+bruxa+dos+dentes+verdes.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5251122652144424834" border="0" /></a><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">Uns anos máis tarde, o xornal lugués </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >El Progreso </span><span style="font-family:times new roman;">publicou unha série de reportaxes da autoria de José de Cora nas que se lembravan alguns dos crimes máis célebres acontecidos na província. Unha desas reportaxes tratava o suceso d'</span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >A Léghoa Dreita</span><span style="font-family:times new roman;">. Ali, naquelas páxinas, davan-se xa datos, datas, nomes próprios, e o vello conto deixava de ser mitoloxia rural chairega para transfigurar-se en história policial, en crónica negra, mais cun sabor característico, cunha singularidade cuxas causas non acerto a concretar. Quizais se deva simplesmente a que os feitos aconteceron nunha paisaxe e nunha toponímia estreitamente ligadas à miña vida cotiá. Talvez sexa iso. Ou talvez a questón radique en lugares máis subterráneos do noso espírito colectivo. Pois, lendo a narrazón do crime, un non pode evitar lembrar a história ben coñecida do primeiro </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >home do saco</span><span style="font-family:times new roman;"> documentado na España, </span><a style="font-family: times new roman;" href="http://perso.wanadoo.es/entresombras/sacamantecas.htm">o temível Francisco Leona</a><span style="font-family:times new roman;">, que fixo vítima da superstizón máis macabra a un neno inocente, Bernardo González. Algo deste medo irracional deambula sen dúvida polo suceso d'</span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >A Léghoa Dreita</span><span style="font-family:times new roman;">.</span><br /></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">Deixo-vos aqui o relato dos feitos tal e como o encontrei recentemente na web de </span><a style="font-family: times new roman;" href="http://images.google.es/imgres?imgurl=http://www.lavozdegalicia.es/foto_hemeroteca/2006/05/06/0012_1880759/Foto/l7c8f1.jpg&imgrefurl=http://www.lavozdegalicia.es/hemeroteca/2006/05/06/4750708.shtml&h=188&w=250&sz=12&hl=es&start=2&sig2=QlPDmxU93iTSp5Hokk49Uw&um=1&usg=__4rIdE1joFzuvHYXKROTUttX2mrM=&tbnid=NsnuP7iZvZLc_M:&tbnh=83&tbnw=111&ei=-azfSKPgH5Sk1wb88PH0Dg&prev=/images%3Fq%3Dcasas%2Bchairegas%26um%3D1%26hl%3Des%26sa%3DG"><span style="font-style: italic;">La Voz de Galicia</span></a><span style="font-family:times new roman;">, na cal mesmo aparece unha fotografia da casa da desgrazada vítima. Atendei ao dramatismo e a eses accesórios da história que ben poderian ser simples achegas da tradizón oral (que sen dúvida matizou e deformou muitos dos pontos desta história). E, sobretodo, fixai-vos na ironia, na grotesca ironia do desenlace. Verdadeiramente, hai muitos contos de terror menos logrados ca esta história maldita no corazón da Terra Chá.</span></span><br /></div><span style="font-size:130%;"><br /></span><p style="color: rgb(51, 51, 0);" class="texto"><span style="font-size:100%;"></span></p><blockquote><p style="color: rgb(51, 51, 0);" class="texto"><span style="font-size:100%;">Las tierras chairegas se vieron brutalmente manchadas de sangre cuando alumbraba el siglo XX. Un vecino de la parroquia de Nete fue brutalmente asesinado en A Legua Dereita, entre Vilalba y Begonte. El método usado por sus asesinos no pudo haber sido más cruel, salvaje y tribal. Para matar a su víctima siguieron un macabro ritual recomendado por un curandero. </span></p> <p style="color: rgb(51, 51, 0);" class="texto"><span style="font-size:100%;"> Aunque el crimen se cometió en Terra Chá, tuvo sus orígenes en la localidad madrileña de Humanes, a la que todos los años se trasladaban grupos de jornaleros chairegos para realizar las tradicionales labores de recolección de trigo. En el entonces pequeño y agrícola municipio madrileño, un grupo de trabajadores de las parroquias de Ínsua y Ladra desarrollaba sus clásicas tareas de siega de cereal entre junio y julio. Como en todas las colectividades que se desplazaban a las fincas de Castilla, existían diferencias ancestrales entre unas y otras que, en la mayoría de los casos se saldaban con la retirada del saludo, pero sin llegar nunca a casos extremos. </span></p> <p style="color: rgb(51, 51, 0);" class="texto"><span style="font-size:100%;"> Esta particularidad era conocida en la época desde hacía varias décadas por los patronos para los que trabajaban los chairegos durante el verano. Uno de ellos profundizó en el asunto y supo de las desavenencias que enfrentaban a un mayoral gallego, Bautista de Insua con otro trabajador, conocido como Cabarcos. Así, el patrono propuso a Bautista la posibilidad de darle un escarmiento a Cabarcos. Al parecer, la esposa del patrono se encontraba gravemente enferma de cáncer de piel. Aunque los médicos ya la habían desahuciado, acudió a un curandero en busca de un remedio extremo. La terapia propuesta por este último era de lo más cruel y bestial. La misma consistía en colocarle a la mujer sobre su rostro la piel de la cara de un hombre barbilampiño, pero tenía que serle arrancada en vivo.</span></p> <p style="color: rgb(51, 51, 0);" class="texto"><span style="font-size:100%;"> El amo, al que servían los vecinos de Insua y Ladra, le encomendó a Bautista que con su cuadrilla, cuando estuviesen en Galicia, llevasen a cabo una acción como la propuesta por el curandero. A cambio recibirían una importante suma de dinero. El elegido para llevar a cabo el macabro suceso era Cabarcos. Asimismo, el dueño de las fincas trigueras conocía a fondo el carácter aguerrido y sanguinario de Bautista, a quien se le atribuía otro crimen cometido a finales del XIX, del que nunca fue incriminado por falta de pruebas.</span></p> <p style="color: rgb(51, 51, 0);" class="texto"><span style="font-size:100%;"> Tras preparar la acción de forma minuciosa, en los primeros días de mayo de 1911, el 10, coincidiendo con una de las ferias de la comarca a la que habían asistido tanto los asesinos como la víctima, era la fecha elegida para ejecutarla. Para ello, y conocedores de la envergadura física de Cabarcos, un hombre de más de 1,80 de altura y una gran corpulencia, los verdugos se desplazaron a caballo con el objetivo de cometer la brutal tropelía. Pero, previamente comenzaron las chapuzas que les llevarían a ser descubiertos de forma inmediata.</span></p> <p style="color: rgb(51, 51, 0);" class="texto"><span style="font-size:100%;">En una taberna del término municipal de Begonte, habían estado bebiendo y jactándose de la acción que iban a cometer. El propietario del local los observó y escuchó sus comentarios. Algo más tarde se pasó por el mismo bar Cabarcos, la víctima. El tabernero le advirtió del peligro que corría y le ofreció posada para aquella noche y también un arma de fuego para defenderse, a lo que el asesinado rehusó en varias ocasiones de forma taxativa.</span></p> <p style="color: rgb(51, 51, 0);" class="texto"><span style="font-size:100%;"> Cabarcos confiaba en sus propias fuerzas y no creía que aquellos hombres pudiesen hacerle daño alguno o que, cuando menos, el no pudiese defenderse de ellos. A la altura de Fonfría, cerca del Castillo de Caldaloba, se comenzó a gestar la tragedia. En el lugar le esperaban cuatro hombres a caballo que, tras rodearlo, no lograron derribarlo ni hacerle rendirse en un primer momento. La víctima aguantó más de 500 metros hasta que le hicieron hincar el pie y sobre él se supone que se abalanzaron los cuatro, entre los que se encontraba Bautista.</span></p> <p style="color: rgb(51, 51, 0);" class="texto"><span style="font-size:100%;"> Los gritos de Cabarcos, impotente ante aquellos criminales, se escucharon en las casas próximas pero ningún vecino se atrevió a auxiliarle. «Mátame Bautista, pero non me arranques a pel en vivo» eran las palabras que gritaba Cabarcos ante sus verdugos, según los testigos. Al parecer, el pobre hombre murió desangrado mientras le arrancaban la piel de su rostro, aunque su cadáver presentaba dos tiros de escopeta en la espalda, que le fueron propiciados después de su muerte.</span></p> <p style="color: rgb(51, 51, 0);" class="texto"><span style="font-size:100%;"> En la noche posterior al crimen, uno de los participantes en el macabro suceso llegó muy tarde a su casa y le comentó a su madre que le habían dicho que acaban de matar a Cabarcos, a lo que su progenitora le respondió: «¡Fuches ti, ladrón!».</span></p> <p style="color: rgb(51, 51, 0);" class="texto"><span style="font-size:100%;"> Tras el cierto presentimiento de su madre, no dudó en huír a Cuba, antes de que fuese descubierto por la justicia. Sin embargo, Bautista y los restantes compañeros se dirigieron al día siguiente a una fonda vilalbesa en la que comieron y bebieron en abundancia, y comenzaron a jactarse de la barbaridad que cometieran. A los pocos días, fueron detenidos varios de los participantes en el brutal crimen, entre ellos el mítico Bautista de Ínsua. Tras el proceso judicial, sólo se condenó a éste a la pena de 28 años de prisión, que cumpliría íntegramente.</span></p> <p style="color: rgb(51, 51, 0);" class="texto"><span style="font-size:100%;"> El macabro objetivo de arrancarle en vivo la piel a un hombre fue cumplido con éxito. El pellejo de Cabarcos llegaría a Humanes dos meses más tarde en el interior de un magro de jamón. El supuesto remedio de la enfermedad se desconoce si llegó a ser efectivo o no, ya que la enferma ya había fallecido cuando llegó la piel del rostro de Cabarcos. En los años posteriores al brutal crimen se empezó a generar una leyenda en torno a este caso.</span></p></blockquote><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-7756406031226193932008-09-27T13:59:00.002+01:002008-09-27T14:12:59.282+01:00Mantén limpa a Irlanda<span style="text-decoration: underline;"><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4MRkXWP_7ygf3fI4snzlmI7a_iXfHnCY3Cra7T1d6QjNNZGp7WA6CZMwjamOfQUcAZNzwSGt9gkiq5BYKUdAGo9GnvY4oFezEQYSXMUto9HyiKZVONrjWYUb8GSm9kmQCCgXfTw/s1600-h/Mant%C3%AAm+limpa+a+Irlanda.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4MRkXWP_7ygf3fI4snzlmI7a_iXfHnCY3Cra7T1d6QjNNZGp7WA6CZMwjamOfQUcAZNzwSGt9gkiq5BYKUdAGo9GnvY4oFezEQYSXMUto9HyiKZVONrjWYUb8GSm9kmQCCgXfTw/s320/Mant%C3%AAm+limpa+a+Irlanda.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5250685713474785346" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Entre as fotos que fixo <a href="http://www.flickr.com/photos/breogain/sets/72157605297576380/">o amigo Breo por terras irlandesas</a> encontrei esta tan curiosa que, por asi dize-lo, exorta a manter Irlanda limpa de tropas inglesas. Quizá a instantánea responda a unha situazón e a unha época que, felizmente, está a ser superada, mais ainda asi chama a atenzón polo seu enxeño.</span><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-57432699561125180862008-09-25T19:02:00.002+01:002008-09-25T19:05:59.217+01:00Bretaña, trinta anos atrás<div style="text-align: justify; font-family: times new roman;"><span style="font-size:130%;">Hai uns dias, remexendo na rede a altas horas da madrugada, encontrei este artigo en <span style="font-style: italic;">ElPais.com</span>. Fala sobre a história recente dun país que amamos muitos dos seareiros deste cíber-relanzo: a Bretaña, a insular <span style="font-style: italic;">Breizh</span> que Cunqueiro reinventou desde o seu escritório de Mondoñedo. Alguns dados que oferece o autor poden parecer xa obsoletos, pois o texto conta xa cos seus case trinta anos. Por exemplo, a comparanza entre a presenza testemuñal do nacionalismo bretón e a do nacionalismo galego xa non é de recibo. Pouco ten de ver hoxe en dia o panorama político da Bretaña co que podemos observar en Galiza. Mais, asi e todo, é curioso como muitas considerazóns, nomeadamente as de tipo lingüístico-cultural, seguen vixentes en boa medida ainda nos nosos dias. Transparentan estas liñas conflitos que nos resultan mui familiares aos habitantes deste vello Noroeste. Conflitos como, por exemplo, a consciéncia nítida da perda dunha identidade e a asumida incapacidade para pór remédio a ese desastre. No artigo fala-se da revitalizazón superficial do folklore como dunha "pílula" que calma a dor da identidade. Nos tempos en que foi escrito o artigo, o bretón vivia un feliz irmandamento coa canzón protesta e as músicas alternativas que percorrian a Europa. Alan Stivell e Glenmor. Até <span style="font-style: italic;">The Chieftains </span>se viron atraídos pola poderosa tradizón musical bretoa ao gravaren o seu fermoso A<span style="font-style: italic;"> Celtic Wedding. Music from Britain</span>. Hoxe, os grandes brasóns da música e da cultura bretoas falan nun francés manso e resignado: Lorient é un bon exemplo. E Alan Stivell segue a ser unha boa excepzón. En Galiza non chegamos ainda a estes extremos, mais, desde logo, non estamos livres. Porque o da "pílula da identidade" é, sen dúvida, unha boa comparazón. Os panos quentes de sempre. Non querer ver que o que somos escorrega-nos entre os dedos dia trás dia, e non fazemos nada por evitá-lo. Simplesmente porque iso que somos e que nos define non resulta prático nos tempos de hoxe. Non vende. Non dá de comer.
<br />Bretaña e Galiza, neste ponto, seguen fatalmente interconectadas. Como tamén o están no referente ao colonialismo. A situazón descrita neste artigo poderia aplicar-se à Galiza daquela época tan ben como à Galiza actual: case nada do que produzimos repercute en benefício dos galegos. Aí están as eólicas, a construzón desaforada e un longo etcétera ao que haveria que sumar un tipo de catástrofe que bretóns e galegos coñecemos à perfeizón até constituir, de feito, un dos nosos verdadeiro mitos (ou traxédias) nacionais: desastres coma o do <span style="font-style: italic;">Erika</span> ou o do <span style="font-style: italic;">Prestige</span>. Mais xa o cantou tamén Alan Stivell no seu estremecedor <span style="font-style: italic;">Delivrance</span>: "Bretaña, serás a pátria das aves petroleadas...".
<br />En fin, son muitas as evocazóns que a leitura deste texto pode despertar en calquer persoa que sinta afecto pola Bretaña. Espero pois que gostedes del. <span style="font-style: italic;">Kenevó</span>!
<br /></span><meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 11"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 11"><link rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CLUG%5CCONFIG%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:hyphenationzone>21</w:HyphenationZone> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} p {mso-margin-top-alt:auto; margin-right:0cm; mso-margin-bottom-alt:auto; margin-left:0cm; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:70.85pt 3.0cm 70.85pt 3.0cm; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Tabla normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> <p style="text-align: justify; color: rgb(153, 51, 0);"><span style="font-size:100%;"></span></p><blockquote><p style="text-align: justify; color: rgb(153, 51, 0);"><span style="font-size:100%;">Bretaña sería otra Córcega si hubiera nacido isla. Bretaña fue, de toda Francia, la región donde la monarquía respetó más escrupulosamente los privilegios y los particularismos locales. Sólo con la Revolución, exactamente el 4 de agosto de 1789, la identidad bretona empezó a perderse, tras la división de la región en cinco departamentos. Pero el nacionalismo, que se organiza políticamente a principios del siglo XIX, nunca, ni en su lucha legal ni en la ilegal, ha conseguido un auténtico apoyo popular. Todo lo más, desde mediados de los años sesenta, ha permitido un cierto resurgir cultural. <o:p></o:p></span></p> <p style="text-align: justify; color: rgb(153, 51, 0);"><span style="font-size:100%;">"¿Es usted bretón o francés?": Camino de Brest, por los aires, el compañero de viaje, responde sorprendido, "naturalmente, soy bretón, y francés también". Bretaña es otra historia. De haber nacido isla, probablemente, Bretaña sería igual a Córcega. Pero es igual a Galicia. Ni en Brest, ni en PonAden, ni en Château Neuf du Faou, ni en Pleyben, ni en Landeda, ni en Rennes, ni en las paredes, ni en los autos, hay que buscar las huellas de la <i>cólera bretona</i> de los agricultores do 1961, o del movimiento autonomista Unión Democrática Bretona (UDB), o del Frente de Liberación de Bretaña-Ejército Revolucionario Bretón (FLB-ARB), las dos versiones, legalista y clandestina e independentista, más conocidas de la batalla por la reivindicación de la identidad bretona. Esto no quiere decir que la cultura, la lengua, las tradiciones herededas de los reinos bretones del siglo IV y de los ducados de la Edad Media hayan sido ya tragados por las mutaciones decretadas por las sociedades industriales. En 1968, el entonces primer ministro del general Charles de Gaulle, Georges Pompidou, ya, se alarmó ante el renacimiento de los particularismos bretones: "Bretaña está al borde de la revolución, hay que hacer algo", cuatro años más tarde, el mismo señor Pompidou, ya presidente de la República, fulminaba generalizando: "No hay lugar para las lenguas regionales en una Francia destinada a impregnar a Europa con su cuño específico" Estas precauciones vienen de lejos: en 1831, el ministro de Instrucción Pública, señor de Montalivet, sentenciaba: "Es absolutamente necesario destruir el bretón." En 1925, el que ya se denominaba ministro de Educación, señor de Monzie, repetía el mismo latiguillo: "Por la unidad lingüística de Francia, la lengua bretona debe desaparecer." El bretón no ha desaparecido. Lo hablan unas 700.000 personas, de los 3.500.000 de habitantes con que cuentan los cinco departamentos que integran esta región, a la que la ley de la República vigente no le concede ninguna personalidad moral, sino la de una simple circunscripción. Para atacarla o defenderla, todos reconocen hoy la existencia de una cultura bretona especifica que, de un cuarto de siglo a esta parte, ha reflorecido impulsada por el viento de contestación de todas las minorías occidentales. El escritor y periodista, Xavier Grall, autonomista, anota el desarrollo fulgurante de todas las manifestaciones culturales bretonas desde mayo de 1968». El secretario de Estado del Ministerio del Interior, Marc Becam, diputado y alcalde de Quimper, nos declara al respecto: "El establecimiento reciente de la carta cultural bretona, el reconocimiento de la lengua bretona en los programas de e niseñanza, prueban que la cultura bretona continúa, está viva, como también lo demuestra la renovación del folklore." Esta interpretación oficial del resurgir cultural bretón no es la misma en la boca de los cantantes autóctonos, Stivell o Glenmor, trovadores actuales de la independencia de Bretaña. El señor Grall incluso afirma, "con vistas a la reivindicación de nuestra identidad, el esfuerzo cultural es más importante que la labor de los partidos e incluso más que las acciones del FLB". Este reconocimiento, general de la supremacía del "arma" cultural en la batalla por el «derecho a la diferencia», revelador del momento crucial que está viviendo el pueblo bretón.<o:p></o:p></span></p> <span style="color: rgb(153, 51, 0);font-size:100%;" ><u3:p></u3:p></span> <p style="text-align: justify; color: rgb(153, 51, 0);"><span style="font-size:100%;">Como Córcega, Bretaña ha sufrido, las consecuencias de ser una región periférica, rural, abandonada, "despensa de hombres" para las guerras y para la emigración (un millón de bretones integran la diáspora). Pero Bretaña está amarrada a la metrópoli. Y París presintió "la revolución" que anunció Georges Pompidou en 1968. El desequilibrio demográfico y económico continúan caracterizando la frágil industrialización bretona. El 47% de los empleos industriales de Bretaña dependen de centros de decisión exterior.<o:p></o:p></span></p> <span style="color: rgb(153, 51, 0);font-size:100%;" ><u3:p></u3:p></span> <p style="text-align: justify; color: rgb(153, 51, 0);"><span style="font-size:100%;">La mitad de la industria escapa al control de los bretones. Bretaña aún figura hoy entre las regiones más pobres de Europa. Pero el problema bretón es posible haya entrado en vías de solución, dice el historiador Fanch Olivier. Y esto no porque las carreteras sean mejores, no porque se hayan implantado fábricas, ni porque haya progresado el nivel de vida. Esto es el rescate del crecimiento. El problema bretón será solucionado porque se ha convertido en un problema clásico de subdesarrollo regional, porque todo lo que constituye hoy la especificidad de Bretaña habrá dejado de serle útil a la supervivencia económica de sus habitantes. ¿Quedará reducido el resurgimiento cultural a un folklore que, como una pastilla de aspirina, calma el dolór de la identidad? Nadie oculta esta posibilidad en Bretaña, aunque por razones opuestas. El secretario de Estado, señor Becam, es categórico: "La aspiración del autonomismo es completamente marginal en Bretaña, y siempre lo ha sido así. Al socaire del autonomismo cohabitan nostálgicos, anticonformistas procedentes de los celtas y algunos anarquistas."<o:p></o:p></span></p> <span style="color: rgb(153, 51, 0);font-size:100%;" ><u3:p></u3:p></span> <p style="text-align: justify; color: rgb(153, 51, 0);"><span style="font-size:100%;">El doctor Yeu Gourves, ex miembro del FLB y militante hoy del Partido Socialista Unificado, es categórico: "El fenómeno importante es el cultural, pero en veinte años todo puede quedar reducido a nada. Los autonomistas de la UDB (6,5 % en las últimas elecciones) no son peligrosos y, de serlo. París lo prohibiría, y el FLB se ha equivocado de táctica. Su lucha armada no es rentable, y como habrá oído decir repetidamente, al fin y al cabo, las consecuencias de sus atentados se revuelven contra los bretonos y, por añadidura, la policía los caza como a pajarillos. Haría falta un movimiento más duro, con una estrategia política a largo plazo."<o:p></o:p></span></p> <span style="color: rgb(153, 51, 0);font-size:100%;" ><u3:p></u3:p></span> <p style="text-align: justify; color: rgb(153, 51, 0);"><span style="font-size:100%;">Esta apreciación sobre el FLB la ratifica un camionero de Brest: "Cuando esta tontería, los del FLB, quienes pagamos fuimos niosotros. No es que los condenemos a ellos, pero sus atentados hay que preguntarse para qué sirven."<o:p></o:p></span></p> <span style="color: rgb(153, 51, 0);font-size:100%;" ><u3:p></u3:p></span> <p style="text-align: justify; color: rgb(153, 51, 0);"><span style="font-size:100%;">Cada cual, en Bretaña, parece haber tomado conciencia de que la integración, total y definitiva de su país a la nación francesa, si no es para mañana, puede producirse. Pero este realismo encierra una interrogación positiva, declara un nacionalista. En Córcega, por ejemplo, existe una conciencia general del problema de su identidad, pero la isla se desangra de corsos. Nuestro problema es el contrario: somos gente, pero falta ese fervor, estamos en una encrucijada seria, pero, somos conscientes. El substrato de este "realismo expectante" preocupa a las autoridades.<o:p></o:p></span></p> <span style="color: rgb(153, 51, 0);font-size:100%;" ><u3:p></u3:p></span> <p style="text-align: justify; color: rgb(153, 51, 0);"><span style="font-size:100%;">Un organismo oficial, el año pasado, se preguntaba por la eventual, relación que pudiera existir entre el alcoholismo y la identidad bretona: "La negación histórica de la identidad bretona, ¿no es uno de los factores del importante alcoholismo existente en Bretaña?", se preguntaba el informe en cuestión. Bretaña es la región francesa en la que mueren más personas por exceso de bebida: 63 fallecimientos por mil, contra una media francesa de 41 por mil. Y parece ser que por razones de nostalgia, de histeria y de delirio religioso, hay actualmente 11.000 bretones internados en manicomios u hospitales psiquiátricos.<o:p></o:p></span></p> <span style="color: rgb(153, 51, 0);font-size:100%;" ><u3:p></u3:p></span> <p style="text-align: justify; color: rgb(153, 51, 0);"><span style="font-size:100%;">El escritor Grall comenta al respecto: "Eso es cierto. Un pueblo que se emborracha es un soñador y, puesto que sueña, imagina otro mundo. Esto responde a factores de naturaleza psicológica, pero existe una razón más grave: el colonialismo." Canciones, fiestas de noche <i>(fes-noz), </i>despertar cultural, autonomismo, tibieza de los partidos de izquierdas, certeza de una identidad, incertidumbre sobre el futuro y más incertidumbre sobre: el FLB, los clandestinos, que están, pero no están, porque nadie los declara: Breizh (Bretaña) a la hora del ser o no ser.<o:p></o:p></span></p> <span style="color: rgb(153, 51, 0);font-size:100%;" ><u3:p></u3:p></span></blockquote>
<br /></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-50833106051822150212008-09-01T10:47:00.003+01:002008-09-01T11:02:35.736+01:00Aqui andamos de novo<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">Aló vai agosto, e con el o sol, a luz e... o descanso? Ben, sendo sinceros, servidor non tivo muito descanso nestes meses estivais, que polo demais pasaron voando como decote.</span><br /><span style="font-family: times new roman;">Como saúdo de reencontro deixo-vos aqui este vídeo que topei navegando polas procelosas augas do Youtube. O paisano chama-se </span><a style="font-family: times new roman;" href="http://www.myspace.com/davidpasquetgroup">David Pasquet</a><span style="font-family: times new roman;">, é bretón e é un fenómeno, en definitiva. O vídeo foi tirado no Festival Intercéltico d'Occidente de Tápia de Casarego, no ano 2007, e nel escuitades un </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >an dro</span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;"> ao máis puro estilo bretón, mais con algun que outro arranxo un tanto surprendente. En fin, que gostedes e feliz reencontro coa rutina laboral, académica ou de calquer outro tipo.</span></span><br /></div><br /><object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/K_sZlTdQEUw&hl=en&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><embed src="http://www.youtube.com/v/K_sZlTdQEUw&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" height="344" width="425"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-19939541271370319002008-08-04T20:24:00.003+01:002008-08-04T22:05:20.434+01:00Crónica dunha carvalleira agridoce<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Como diz a copla tradicional que interpretan os Luar Na Lubre, <span style="font-style: italic;">sain de Corme con dia / anoiteceu-me en Carvallo... </span>Non saberia concretar exactamente o motivo, mais eses versos resumen a sensazón un tanto difusa e agridoce con que abandonei este ano o recinto da Carvalleira de Zás.</span><br /><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Realmente, todo foi máis ou menos improvisado, pois até ben avanzada a tarde do venres non souben se teria oportunidade de acudir a esta 25ª edizón do festival. Mais, afinal, houvo sorte e, ainda que perdin a primeira xornada, cheguei a tempo para gozar da segunda, teoricamente o prato forte, o da casa pola ventá. E a cousa comezou ben, mádia leva. Polas moreas e moreas de xente que ateigavan xa desde primeiras horas da tarde esa pequena vila soneirense, que cada ano se ensancha inverosimilmente para acoller as ánsias de festa, música e borracheira de centos de seareiros foráneos, mais tamén (ben o dizia un dos leitores do blogue de Breo) a muitas famílias da contorna que, armados de cesta e sabas, converteron a Carvalleira nalgo mui próxima à romaria tradicional de toda vida, ao ágape de empanada, viño e pan de aldea baixo a sombra amigável dese carvallo ou desa bidueira que nunca falta no noso inconsciente de galegos. Iso é a Carvalleira, e ogallá que o siga sendo: algo máis ca unha asemblea de <span style="font-style: italic;">fólquis </span>desbocados, mais tamén algo máis ca unha festa familiar e aldeá.</span><br /><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Que podo dizer eu? Que comecei a festa catando un chupito de licor café na reitoral do cura de Zás. Claro está que non souben que era cura até que mo dixeron casualmente uns minutos máis tarde, cando xa o licor café se disolvera no rego sanguíneo. Mais a anedota era boa para comezar a noite. E abofé que se estava de marabilla debaixo daquel emparrado, baixo a luz fresca e difusa da noitiña, rodeado de boa xente, de bos recendos. Dito o cal, baixamos à Carvalleira, gardando por certo cola para coller a entrada, circunstáncia esta que non lembro en pasadas edizóns, mais que supoño que haverá que interpretar como algo positivo.</span><br /><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Desas horas, os de <span style="font-style: italic;">Fia Na Roca </span>xa remataran a sua actuazón, de xeito que deverei abster-me de valorazón nengunha. Só espero que igualasen o nível exibido o ano pasado no Festigal, onde nos deleitaron con pezas intensas e fermosas, algunha certamente estremecedora coma aquela versión do emblemático pasodoble (ou <span style="font-style: italic;">sapodoble</span>, por que non?) de Imende.</span><br /><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Canto aos portugueses d'<span style="font-style: italic;">A Quadrilha</span>, foron unha sorpresa grata, pois servidor quizá esperava unha banda limítrofe cos ranchos portugueses e as sonoridades saturantes da <span style="font-style: italic;">Brigada Víctor Jara </span>e similares. Nada diso. O estilo destes mociños (eléctricos, inquedos) nunca deixava de recoñecer-se como portugués, como meridional, mais ainda asi ousavan aventurar-se en ledas e sinxelas incursións nos ritmos irlandeses. De feito, un dos temas co que máis mobilizaron o público foi unha suite de <span style="font-style: italic;">jigs </span>irlandesas. E todo iso à base de violin, guitarras e unha bateria. Economia musical onde as haxa, mádia leva! </span><br /><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Escuitados os portugueses, chegou o turno do grupo que máis expectazón me causava, por vários motivos: porque havia muito tempo que non os escuitava en concerto (uns catro anos, desde aquela sobérbia actuazón na Praza Maria Pita da Cruña), porque estreavan un novo álbume de calidade máis que aprezável e porque, en definitiva, <span style="font-style: italic;">Luar Na Lubre</span> é un dos referentes da Carvalleira de Zás a muitos níveis. E con todo iso, devo dizer que a sua intervenzón rozou a decepzón, opinión que a máis compartian muitos dos que me acompañaron naquel desconcertante momento. Decepzón porque a sonoridade non era a adecuada, algo do que con efeito non podemos responsabilizar estritamente ao grupo, mais que desluziu muitos momentos e muitos lances. Decepzón porque o repertório non era nen de lonxe o máis apropriado para unha cita coma a Carvalleira. Temas como <span style="font-style: italic;">O Son do Ar</span>, <span style="font-style: italic;">Tú Gitana </span>ou a coñecidísima <span style="font-style: italic;">Camariñas </span>non son os que agarda un público sedento de festa e brincadeira às 3 da mañá. Por dize-lo en roman paladino, <span style="font-style: italic;">cortaron o rollo</span>. E cando tentaron erguer o voo e electrizar a audiéncia ali congregada, as deficiéncias técnicas botaron o esforzo por terra. Unha mágoa, desde logo. </span><br /><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Claro que, depois de todo isto, chegaron os <span style="font-style: italic;">Wolfstone </span>e mandaron parar. Unha gratísima sorpresa. Teño escuitado muitos discos destes escoceses pioneiros na maridaxe do folque co <span style="font-style: italic;">rock'n'roll </span>quimicamente puro, mais na miña mentalidade ian asociados a unha época da miña vida que, destas alturas, non me resulta especialmente estimulante. Mais xa desde o primeiro tema tiven de sacar o sombreiro (ou o cránio, por homenaxear a Max Estrella) e recoñecer que os <span style="font-style: italic;">Wolfstone </span>salvaron a Carvalleira e puxeron o ponto de mestria e xenialidade que noutras edizóns trouxeran os <span style="font-style: italic;">Lúnasa</span>, os <span style="font-style: italic;">Felpeyu </span>e outros tantos. O violin de Duncan Chisholm falava talmente coma un vello, coma un camiño, coma un carvallo ben enraizado, sabedor. E toda a música se artellava a partir del. O gaiteiro, sobérbio, explorando toda a poténcia dun instrumento tan incendiário e complexo coma a gaita das Highlands. E o baixista, os guitarristas e o bateria adubando ese pentagrama que estremeceu até o derradeiro recanto da Carvalleira. A máis, escolleron de marabilla os temas. Todos eles contundentes, selvaxes como os mellores <span style="font-style: italic;">reels </span>e<span style="font-style: italic;"> </span><span style="font-style: italic;">jigs</span> da máis pura cerna gaélica, todos eles feitos e construídos para esgotamento de pés e cinturas. Graciñas à organizazón por permitir-me redescobrir a esta congregazón de xénios. E longa vida a Duncan Chisholm, desde agora felizmente rebatpizado como <span style="font-style: italic;">Orelliñas</span>.</span><br /><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Por desgraza, faltaron à cita os de <span style="font-style: italic;">Clanadonia</span>, un grupo que certamente tiña gaña de ver. No seu lugar tocaron os <span style="font-style: italic;">Trikel </span>de Valladolid, banda que xa estivera na noite do venres compartindo cartaz cos <span style="font-style: italic;">Birimbao</span>, entre outros. Mais eran horas de recoller-se e de dormir un par de horiñas no carro antes de emprender, pola mañanciña cedo e coas primeiras raiolas de sol, o <span style="font-style: italic;">long way <span style="font-style: italic;">to Santiago</span></span>. Só resta agardar a Carvalleira 2009, e, por suposto, outras 25 Carvalleiras máis.<br />Aqui vos deixo unha pequena amostra do que fixeron os <span style="font-style: italic;">Wolfstone </span>na Carvalleira. A calidade do vídeo, para variar, é maliña tirando a pésima, mais adiviñan-se os xeitos e as xenialidades destes músicos que, por si sós, farian tres festivais. Por suposto, non podo menos que dedicar-llo ao amigo <a href="http://www.apontevella.com">Breo,</a> un namorado máis de <span style="font-style: italic;">Wolfstone. </span>Saúde e, como non!, <span style="font-style: italic;">ei carvalleira!<br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/m39uVkmJSZ8&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/m39uVkmJSZ8&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br /></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-15203742273259878202008-07-24T19:09:00.009+01:002008-07-24T19:45:47.798+01:00Dia da Pátria Galega: máis un ano existindo<div style="text-align: justify;"><span style=";font-family:times new roman;font-size:130%;" >E ainda asi, con todo canto se leva escrito, cantado e proclamado, sigo sen encontrar definizón máis exacta e perfeita do noso País que a que davan os de <span style="font-style: italic;">Siniestro Total </span>naquela canzón que derivou en hino nacional para certas horas da madrugad</span><span style=";font-family:times new roman;font-size:130%;" >a...</span><br /></div><span style="color: rgb(153, 102, 51);font-size:180%;" > </span><div style="text-align: justify;"><blockquote><span style="color: rgb(153, 102, 51);font-size:180%;" ><span style="font-weight: bold;font-family:georgia;" >MIÑA TERRA GALEGA,</span></span> <span style="color: rgb(153, 102, 51);font-size:180%;" ><span style="font-weight: bold;font-family:georgia;" ><br />ONDE O CEO É SEMPRE GRIS!</span></span> <span style="color: rgb(153, 102, 51);font-size:180%;" ><span style="font-weight: bold;font-family:georgia;" ><br />MIÑA TERRA GALEGA,</span></span> <span style="color: rgb(153, 102, 51);font-size:180%;" ><span style="font-weight: bold;font-family:georgia;" ><br />É DURO ESTAR LONXE DE TI!</span></span></blockquote><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" ><span style="font-family: times new roman;">Bon dia da Pátria para todos cantos vos sentides galegos e, sobretodo, para todos cantos demonstrades se-lo dia trás dia, hora trás hora, batalla trás batalla.</span><br />Porque ainda fica muito por fazer. E muitísimo por gañar.</span><br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-style: italic; font-weight: bold; color: rgb(102, 0, 0);">VIVA GALIZA CEI</span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-style: italic; font-weight: bold; color: rgb(102, 0, 0);">VE!!!<br /><br /></span></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgkfgDaW43jE4iJ7mJakDydLbDNX5CfH7coF1Mv184XBNhdk-BFcuj8Sic3tlQWVuPRI8o2Rw8FG260H8YnWrUxuVImiN2VoHraOg_wBa1PcqS438xns6ZvEqTj2864RT1YcK2Tw/s1600-h/galizia-ceibe.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgkfgDaW43jE4iJ7mJakDydLbDNX5CfH7coF1Mv184XBNhdk-BFcuj8Sic3tlQWVuPRI8o2Rw8FG260H8YnWrUxuVImiN2VoHraOg_wBa1PcqS438xns6ZvEqTj2864RT1YcK2Tw/s320/galizia-ceibe.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5226651656799193570" border="0" /></a></div></div>Unknownnoreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-3912325256720524712008-07-24T14:07:00.003+01:002008-07-24T15:53:35.593+01:00De carvalleiras lonxevas e "meighallos" cantados<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">Xa está às portas a Festa da Carvalleira, en Zás. Se Ortigueira chegou há unhas semanas à sua trixésima edizón, a Carvalleira non desmerece e en escasamente unha semana acadará os seus primeiros vintecinco anos de existéncia. Un tempo suficiente para a converter nun referente festeiro e musical para toda a comarca de Soneira e, se me apuran, para toda a Costa da Morte, tan ampla en extensión como difusa en canto aos seus limites.</span><br /><span style="font-family: times new roman;">O certo é que, para seren 25 anos os que van celebrar-se, un servidor quizá agardava un cartel algo máis potente, ou, cando menos, à altura do que foron os dous últimos anos. Bandas do prestíxio de <span style="font-style: italic;">Lúnasa</span>, <span style="font-style: italic;">Flook</span>, <span style="font-style: italic;">Solas</span>, <span style="font-style: italic;">Llan de Cubel</span> ou <span style="font-style: italic;">Comas</span>, entre outros, pasaron por esa paraxe idílica abrindo nela fendas de música maxistral e poderosa. Ainda asi, nesta vixesimoquinta edizón teremos ocasión de escuitar os </span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;">Wolfstone </span><span style="font-family: times new roman;">escoceses, os tamén escoceses (e, polo momento, unha incógnita, cando menos para min) </span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;">Clanadonia </span><span style="font-family: times new roman;">e os galegos </span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;">Fia Na Roca</span><span style="font-family: times new roman;"> e </span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;">Luar Na Lubre</span><span style="font-family: times new roman;"> como protagonistas estelares dos concertos. Mais à música folque engadirán-se, coma sempre, as actuazóns dos grupos tradicionais, o ambiente de romaria enxebre, os enormes vasos de cervexa, a sensazón luminosa de que agosto comeza e fai-no coma sempre, atravesado de millentas festas e paisaxes.</span><br /><span style="font-family: times new roman;">Deixo-vos aqui un dos temas que seguramente interpretarán os </span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;">Luar Na Lubre</span><span style="font-family: times new roman;"> no palco da Carvalleiro. Intitula-se "Meighallo" e pertence ao seu polo momento último traballo, </span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;">Camiños da Fin da Terra</span><span style="font-family: times new roman;">. A peza consta de duas partes. Na primeira delas, a oceánica e vagorosa voz de Sara Vidal interpreta várias coplas procedentes da Costa da Morte, con topónimos recoñecíveis e suxerentes onde os houver: Malpica, Muxia, Corme... Os ares árabes, o recendo a areas do Mogreb, deixa-se sentir ben na instrumentazón e nas próprias cadéncias da melodia. A segunda parte do tema é unha danza procedente de Oirós, na província de Ponte Vedra. O dito, vemo-nos na Carvalleira. </span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;">Lume</span><span style="font-family: times new roman;">!</span></span><br /></div><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Pli65NA45bA&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Pli65NA45bA&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color: rgb(153, 0, 0); font-weight: bold; font-style: italic; font-family: lucida grande;">Salín de Corme con día<br />Anoiteceume en Carballo<br />Ás fillas da miña nora<br />Que lles quiten o meighallo<br /><br />Ai la le lo, ai la la lo...<br /><br />Por ir de noite caín na lama<br />Por unha nena que namoraba<br />Foi pola noite, se vou de día<br />Ca peleaba mais non caía<br /><br />Pola culpa do teu prenderon o meu<br />Se o meu tiña ghana moita máis tiña o teu<br />Moita máis tiña o teu, moita máis tiña o teu<br />Pola culpa do teu prenderon o meu<br /><br />Veño da Virxe da Barca<br />Vou para a Virxe do Monte<br />Barqueiriño de Muxia<br />Pásame antes que sea noite<br /><br />Ai la le lo, ai la la lo...<br /><br />Malpica dos meus amores<br />O rei quíxote vender<br />Para vender a Malpica<br />Moitos cartos hai que ter<br /><br />Ai la le lo, ai la la lo</span></span>...Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-52677320450009889492008-07-17T18:45:00.006+01:002008-07-17T19:46:02.772+01:00Vimos do monte...<div style="text-align: justify;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">O artigo intitula-se </span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >Un rapaz sen aldea, un ninguén...</span><span style="font-size:130%;"> e asina-o Fran P. Lorenzo na sua seczón habitual de </span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >Galicia Hoxe</span><span style="font-size:130%;">, <a href="http://www.elcorreogallego.es/indexServicios.php?idMenu=547&idSubmenu=370">a coluna <span style="font-style: italic;">Vai de Blog</span></a>. Unha fermosa reflexión en primeirísima persoa sobre a conexión que ainda</span><span style="font-size:130%;"> hoxe a Galiza máis pretendidamente urbana garda con respeito às raízes rurais. Unha reflexión que abranxe aspeitos tan esenciais e etéreos como a língua, mais tamén outros tan tácteis, concretos e definitórios como os produtos dos que cada fin de semana fazian (e fan) acópio os urbanitas que </span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >ainda teñen aldea</span><span style="font-size:130%;">. Son territórios estraños e contraditórios mais que ainda hoxe, a comezos do século XXI, seguen a marcar a ferro a personalidade galega, unha personalidade efectivamente fronteiriza, a médio camiño entre o bulevar e o chanto, entre a fibra óptica e a corredoira, e que nos últimos tempos cristalizou en amo</span><span style="font-size:130%;">stras de arte </span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >pop</span><span style="font-size:130%;"> tan salientáveis como as camisolas d'</span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >O Rei Cintolo</span><span style="font-size:130%;"> e similares. Un bon tema este, se dúvida, que quizá daria para iso que alguns críticos tanto cacarexan e tanto degoiran: a </span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >grande novela galega</span><span style="font-size:130%;">. Unha cousiña a médio cam</span><span style="font-size:130%;">iño entre </span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >Os comedores de patacas </span><span style="font-size:130%;">e </span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >Made in Galiza </span><span style="font-size:130%;">estaria ben para comezar, non credes? Ainda que diso há saber bastante máis o Subcomandante Xallas, asi que non quero estender-me máis no asunto!<br />Claro que a leitura de certas pasaxes do texto tamén me trouxo à cabeza aquel </span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >Vimos do monte!</span><span style="font-size:130%;"> que soou durante bastante tempo no Xabarin Club...<br /></span></div><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">En fin, aqui vos deixo o artigo. Que gosteis!</span></span><br /><br /><blockquote style="color: rgb(153, 0, 0); font-weight: bold;"><div style="text-align: justify;">A finais dos anos setenta o galego, a lingua galega, a lingua de Galiza, non ingresara aínda nas aulas salesianas de María Auxiliadora. De feito non o fixo até un día do ano 81 ou 82 no que o profesor, coma un xabaril nunha exhibición de louza chinesa, botou as súas desconsideradas gadoupas sobre a finísima porcelana do idioma. Mesmo eu, cativo de adestramento urbano –que practicamente só lle oíra falar galego á señora de Beade que fregaba o portal da nosa casa, ás mulleres que vendían o peixe na praza de Abastos, a algún amigo de meu pai e nos veráns de Corrubedo–, souben recoñecer todos os erros e os castelanismos de alta radioactividade que aquel <em>irmán</em> palentino ía deitando nas súas leccións maxistrais de <em>gallego</em>; a proba de que os cativos que medran neste país levan o galego incorporado <em>de serie</em>, inscrito nalgún recanto do seu corpo: unha aprendizaxe case osmótica que moitos papás e mamás teiman en negarlles aos seus pequenos, non vaia ser que ese galego, aprendido e aprehendido, contamine o perfecto castelán que se practica aquí, en Galiza. <em>Te va buena</em>.Pero falaba da escola e daqueles cativos do centro de Vigo que un día abriron a capa do seu libro de texto para ler unha historia de <strong>Otero Pedrayo</strong> sobre os ríos galegos. E outros libros. A estrea foi para nós, supoño que coma para moitos primeiros lectores daquel tempo, coas <em>Memorias dun neno labrego</em>, de <strong>Xosé Neira Vilas</strong>, o <em>best-seller</em> da literatura galega, co permiso de <strong>Afonso X</strong> e <strong>Rosalía de Castro</strong>. Lembro as tribulacións de Balbino, <em>un rapaz da aldea</em>, e o alleas que, na altura, me resultaban. </div><p style="text-align: justify;">Para os nenos que medramos na cidade, a aldea foi sempre un idealizado <em>Walhalla</em>, un paraíso ao que acudir sempre que non o impedían as obrigas escolares. Chegado o verán, o Antroido, o Nadal ou a Semana Santa, todos os nenos <em>con aldea</em> montaban no coche familiar cada venres pola tarde, e regresaban a Vigo neses mesmos coches, que eran en realidade cabalos de Troia rurais, cargados de grelos, patacas e chourizos, os galanos da Terra, o traballo das avoas e dos avós. A aldea, especialmente en Vigo, marcaba o seu territorio na urbe: no nome dos bares –o Herville, o Sabucedo, o Carballo...,– ou no dos ultramarinos, debuxando unha sorte de xeografía pantasma que eu fun dotando de significado a medida que coñecín, por min mesmo, ese país que convertía os toldos dos negocios en pequenas embaixadas do seu ser minifundista. </p><p style="text-align: justify;">Ao revés que Balbino fun, co paso dos anos, desenvolvendo unha sorte de complexo, ou eiva recoñecida, que se facía aínda máis explícita diante da recorrente pregunta dos meus compañeiros: <em>¿dónde es tu aldea? </em>A resposta "<em>no tengo aldea</em>" comportaba unha outra pregunta/exclamación: "<em>cómo no vas a tener aldea...</em>? O meu pai procuroume unha solución de urxencia: "<em>Si te preguntan les dices que tu aldea es Vigo, que es donde nacieron tus padres...</em>". Eu mesmo sabía, como sabía que era pésimo o galego de Don Amador, que Vigo non era o lugar remoto no que pasar tres meses de vacacións. Só Corrubedo, por un tempo, cubriu o oco desa saudade.</p>Este día, mentres escribía unha crónica sobre o pasamento de <strong>Virxilio Viéitez</strong>, volvín achar nas imaxes dese mestre da fotografía o fascinio vexetal da aldea, a súa telúrica enerxía. Dalgunha maneira, encontrei nesas imaxes en branco e negro o espazo, a leira, que a cidade lles negou a todos os que son, coma min, e parafraseando a Neira Vilas,<em> un rapaz sen aldea, coma quen dis un ninguén</em>...<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYMkfwuE72aDGmBwHF1wfhONOYk2LeMxcSJlaFJPK7Piiicgl2aTse9Zb3cYh3CrXGAKoppMiwcJ68ZypLE3nbU12toReBCqqPt4FYfK2sGPLmLibdORmVA8qT0uaN1RbsFdRoew/s1600-h/RADIO.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYMkfwuE72aDGmBwHF1wfhONOYk2LeMxcSJlaFJPK7Piiicgl2aTse9Zb3cYh3CrXGAKoppMiwcJ68ZypLE3nbU12toReBCqqPt4FYfK2sGPLmLibdORmVA8qT0uaN1RbsFdRoew/s320/RADIO.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5224047856343211762" border="0" /></a><br /></blockquote>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-89780324489253998152008-07-14T16:49:00.004+01:002008-07-14T17:18:03.740+01:00Harlem's bombards<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">Nesta frase poderia resumir-se o que sentin cando escuitei esta estraña melodia. O grupo chama-se </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >Manau</span><span style="font-family:times new roman;">, é bretón (ainda que cante en francés) e, segundo parece, é unha das bandas de </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >hip-hop </span><span style="font-family:times new roman;">máis coñecidas daquelas terras, a máis de contaren con certo renome internacional. Como adoita ocorrer con tantas outras cousas, a descoberta foi calquer cousa menos intencionada: andava certa raqueira mariñá procurando vídeos no Youtube do seu idolatrado Alan Stivell cando, de súpeto, bateu cun intitulado </span><a style="font-family: times new roman;" href="http://youtube.com/watch?v=iDJ0McwKCwQ"><span style="font-style: italic;">La Tribu de Dana</span></a><span style="font-family:times new roman;">, espécie de </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >remix </span><span style="font-family:times new roman;">ou remexido do tema tradicional bretón </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >Tri Martolod</span><span style="font-family:times new roman;"> (que todo bon afeizoado à música celta tatarexou máis de unha e de duas vezes) e que resultou ser un dos grandes éxitos destes singulares rapeiros que ousan casar a bombarda e o acordeón dos seus bisavós cos versos rotos e estremecidos do mellor </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >hip-hop</span><span style="font-family:times new roman;">. </span></span><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">Mais o tema que interpretan neste vídeo que hoxe vos deixo aqui é o que lle deu título ao seu primeiro álbume, </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >Panique Celtique</span><span style="font-family:times new roman;">, un título transparente e unha declarazón de intenzóns. Tanto música como imaxe acaban derivando nun delírio que poderíamos calificar, cando menos, de surprendente mais que nos deixa nos ouvidos o sabor das cousas arriscadas, do pulso final, do todo ou nada.</span></span><br /></div></div><div style="text-align: justify;"><span style=";font-family:times new roman;font-size:130%;" >Por certo, permitide-me dedicar-lle estas rimas estridentes ao colega Pabliño, futuro médico de cabeceira en Celanova e amante (até onde eu sei) de cousas destas.</span><br /></div><span style="font-weight: bold;"><br /><object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/TLvrhapgTis&hl=en&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><embed src="http://www.youtube.com/v/TLvrhapgTis&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" height="344" width="425"></embed></object></span>Unknownnoreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-74017653506635980832008-07-09T11:11:00.003+01:002008-07-09T12:27:46.222+01:00Directamente da taverna ao cenário<div> </div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">Celebrando Ortigueira (e agardando por Zás, que como todos os anos fai-se de rogar...), aqui vos deixo un vídeo dun dos grupos que honrará este ano o cenário principal do festival de festivais. Son </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >The Dubliners</span><span style="font-family:times new roman;">, tocando a duo cos míticos </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >The Pogues</span><span style="font-family:times new roman;"> un tema ben coñecido da tradizón musical irlandesa, "The Irish Rover". A letra, como podeis ver, fala-nos dunha estraña tripulazón que parte cara a Nova Iorque e dun dramático naufráxio. Todo, por suposto, adubado co espírito rebelde e trangalleiro destes devotos da taverna. Ao mellor estilo </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >Irish</span><span style="font-family:times new roman;">, como non.</span></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">Por certo, xa vedes que por unha boca tan maltreita como a de Shane McGowan poden sair versos ben xeitosos. </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >Aru!</span></span><br /></div><br /><div> </div><object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/au30c9ZMIPg&hl=en&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><embed src="http://www.youtube.com/v/au30c9ZMIPg&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" height="344" width="425"></embed></object><br /><div> </div><br /><div> </div><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-style: italic; color: rgb(153, 0, 0);font-family:times new roman;" >On the Fourth of July, 1806</span><br /></span><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">We set sail from the sweet Cobh of Cork<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">We were sailing away with a cargo of bricks<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">For the Grand City Hall in New York<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Twas a wonderful craft<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">She was rigged fore and aft<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">And oh, how the wild wind drove her<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">She stood several blasts<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">She had twenty seven masts<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">And they called her The Irish Rover<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">We had one million bags of the best Sligo rags<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">We had two million barrels of bones<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">We had three million bales of old nanny goats' tails<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">We had four million barrels of stones<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">We had five million dogs<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">And six million hogs<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Seven million barrels of porter<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">We had eight million sides of old blind horses' hides<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">In the hold of the Irish Rover<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">There was awl Mickey Coote<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Who played hard on his flute<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">And the ladies lined up for a set<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">He would tootle with skill<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">For each sparkling quadrille<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Though the dancers were fluther'd and bet<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">With his smart witty talk<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">He was cock of the walk<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">As he rolled the dames under and over<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">They all knew at a glance<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">When he took up his stance<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">That he sailed in The Irish Rover<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">There was Barney McGee<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">From the banks of the Lee<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">There was Hogan from County Tyrone<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">There was Johnny McGurk<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Who was scared stiff of work<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">And a man from Westmeath called Malone<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">There was Slugger O'Toole<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Who was drunk as a rule<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">And Fighting Bill Tracy from Dover<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">And your man, Mick McCann<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">From the banks of the Bann<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Was the skipper of the Irish Rover<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">For a sailor its' always a bother in life<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">It's so lonesome by night and by day<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">That he longs for the shore and a pretty young whore<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Who will melt all his troubles away<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Oh, the noise and the rout<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Swillin' poiteen and stout<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">For him soon the torment's over<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Of the love of a maid he is never afraid<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">An old salt from the Irish Rover<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">We had sailed seven years<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">When the measles broke out<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">And the ship lost its way in the fog<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">And that whale of a crewWas reduced down to two<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Just myself and the Captain's old dog<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Then the ship struck a rock<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Oh Lord! what a shock<br />The bulkhead was turned right over<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Turned nine times around<br /></span></div><div style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">And the poor old dog was drowned (1,2,3!)<br /></span></div><div><span style="color: rgb(102, 0, 0); font-style: italic;font-size:130%;" ><span style="font-family:times new roman;">I'm the last of The Irish Rover</span></span><br /></div><div> </div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-91892054702727651702008-07-08T16:02:00.008+01:002008-07-08T23:22:43.478+01:00Ecoan músicas en terra de Urticaria<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">Gostei do titular con que anunciavan a notícia do exemplar de </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >La Voz de Galicia </span><span style="font-family:times new roman;">de onte mesmo: </span><a style="font-family: times new roman;" href="http://www.lavozdegalicia.es/agenda/index.htm">"Ortigueira enche de sons celtas o vello corazón do Atlántico"</a><span style="font-family:times new roman;">. E é que máis un ano chega o festival de todos os festivais, digan o que dixeren os informativos das cadeas estatais, que teiman en ignorar o que ocorre cada mes de xullo </span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">en Ortigueira e prefiren San Fermins, Castelos d'Ainsa e temas polo estilo. Eles o perden.</span> <span style="font-family:times new roman;"><br />Chega, dizia, Ortigueira, e fai-no acadando xa a estremecedora cifra dos 30 anos, algo certam</span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">ente inusual en eventos deste tipo (cando</span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;"> menos no que a este arcaico Noroeste se refire). E iso sen ter en conta que o festival deixou de celebrar-se durante uns cantos anos, alá pola nuvosa e difícil década de 80, cando ainda eran relativamente poucas as greas de xente que se achegavan até a serra da Capelada na procura de sons de raiz. Era a época dos </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >hippies</span><span style="font-family:times new roman;">, os antecesores desa tribo de gaiteiros improvisados e bebedores de litrona que pululan ainda hoxe polos nosos festivais de verán, nunha espécie de raza primixénia e imposível de erradicar: o </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >homo festivaleirus </span><span style="font-family:times new roman;">quimicamente puro, que apanda con todos os concertos até ben entrado o dia, e fai-no, a ser posível, axitando durante horas e horas unha bandeira que ben pode ser a galega, ainda que nestes casos tampouco lle fazemos</span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;"> ascos à escocesa, a irlandesa, a bretoa ou (que recoiro! un dia é un dia!) a asturiana. Mentres vaia acompañada da sua cervexiña ritual, calquer bandeira s</span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">erve.<br /><br /></span></span><span style="font-size:130%;"> </span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPAGwd8ZiMTcU2kvJzu9kAr3vwN2XY7AcgmggZzWpxoMscIzu2vKRfpI4C98MDYWSp3j8UzMX3m3R2wIBkn_cQ02hmcsQ0xcgn3LNttdRU_12FBMVymV0KzGXA2LPYz1TUwaP2aQ/s1600-h/ortigueira_af_acp_web.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPAGwd8ZiMTcU2kvJzu9kAr3vwN2XY7AcgmggZzWpxoMscIzu2vKRfpI4C98MDYWSp3j8UzMX3m3R2wIBkn_cQ02hmcsQ0xcgn3LNttdRU_12FBMVymV0KzGXA2LPYz1TUwaP2aQ/s320/ortigueira_af_acp_web.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5220666042515058194" border="0" /></a><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">En fin, que vén Ortigue</span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">ira, e fai-no recuperando os mananciais clásicos dos que abrollaron as primeiras músicas. Pois este ano o programa aposta sen lugar a dúvidas pola veterania e os estilos fundacionais. Aí están, por exemplo, os míticos </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >The Dubliners</span><span style="font-family:times new roman;">, unha espécie de versión falcatrueira e furancheira dos </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >The Chieftains </span><span style="font-family:times new roman;">e que levan xa algo máis de 40 anos rulando polos cenários de todo o mundo. Supoño que traerán <a href="http://innisfree1916.wordpress.com/2008/02/25/the-ballad-of-ronnie-drew/">unha lembranza especial para o seu cantante, Ronny Drew</a>, que anda a luitar contra o cancro e ao que xa lle brindaron algunha que outra homenaxe. Seguirán-lle os escoceses </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >The Boys of the Lough</span><span style="font-family:times new roman;">. Ainda que chamar-lles escoceses é ficar curto, pois na sua formazón inicial cada un era da sua casa: irlandeses, escoceses, canadianos e inglese</span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">s. Todos aliados e ben avindos na procura dun son perfeitamente recoñecível e certamente delicioso.</span></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">E tamén desde a Irlanda atracarán no peirao ortegán os </span><a href="http://www.movinghearts.ie/"><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >Moving Hearts</span></a><span style="font-family:times new roman;">, que non há muitos meses viñeron a Vigo. É a banda do virtuoso e xenial Davy Spillane, ese que no seu dia ousara entroncar as melodias de </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >uillean pipes</span><span style="font-family:times new roman;"> con ritmos tan fundamente americanos como o </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >blues </span><span style="font-family:times new roman;">ou o </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >country</span><span style="font-family:times new roman;">, por exemplo (recomendo-vos o seu álbume </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >Atlantic Bridge</span><span style="font-family:times new roman;">, unha marabilla nesta liña). Mais en </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >Moving Hearts</span><span style="font-family:times new roman;"> estavan tamén Christy Moore e Donal Lunny (que chegaron desde </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >Planxty</span><span style="font-family:times new roman;">), o baixista Eoghan O'Neill (colaborador nalguns temas de Carlos Núñez, entre eles o celebérrimo </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >O Pozo de Arán</span><span style="font-family:times new roman;">) e outros. Con eles, o folque comezou a entender-se mellor co jazz e o rock, por exemplo, e é a p</span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">artir deles que se explican xeitos e sonoridades como os de </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >Riverdance</span><span style="font-family:times new roman;"> ou </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >Afrocelts</span><span style="font-family:times new roman;">, entre outros.</span> <span style="font-family:times new roman;">Mais non somente de clásicos vive o home. E por Ortigueira pasarán tamén a nosa Uxia e os nosos Xochilmica (mui recomendáveis, xa os escuitei en latexante directo na Carvalleira de Zás de há dous anos), a National Youth Pipe de Escócia, os </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >bagadou </span><span style="font-family:times new roman;">bretóns, as finesas </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >Värttinä </span><span style="font-family:times new roman;">(sen as cais serian difíceis de entender grupos como os actuais </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >Faltriqueira </span><span style="font-family:times new roman;">ou </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >Ialma</span><span style="font-family:times new roman;">, por exemplo), o castelán <a href="http://www.mirmidon.es/Artistas/Eliseo%20Parra/Eliseo%20Parra%20esp%2003%20discografia.htm">Eliseo Parra</a> ou os extravagantes </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >17 Hippies </span><span style="font-family:times new roman;">desde a Alemaña. Que o Atlántico é amplo de avondo, e as vibrazóns do mar estoupando contra ásperos cantis ben poden senti-las por igual un </span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">bretón, un checo ou un turco da Anatólia. Por exemplo.</span></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">En fin, que ainda que servidor non irá a Ortigueira, sempre gosta de recomendar-lle a cantos len estas letras que se acheguen até alá nestes dias. A masificazón é, certamente, un problema. Mais existen compensazóns. Ortigueira xa non son somente concertos. Son actividades de dia e de noite, exposizóns, monicreques, músicos de rua, terrazas... Cousiñas que, sumadas, fan que pague a pena.</span></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">Que comece pois a música e <span style="font-style: italic;">lumeeee</span>!!!!!</span></span><br /></div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqu3BmZUYRhoIKu2YTxFj7kqR07gxjiCFaJwmQYtG2zsoKeFtU-TDe8sRx1VnNc_f3AXOMRMbeYEXThjiaINErRPzkqmE4hyqizNvWU0WjQkHoCmmtLUohlnGXkR0eeoNJ91OwMA/s1600-h/escola_ortigueira_g.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqu3BmZUYRhoIKu2YTxFj7kqR07gxjiCFaJwmQYtG2zsoKeFtU-TDe8sRx1VnNc_f3AXOMRMbeYEXThjiaINErRPzkqmE4hyqizNvWU0WjQkHoCmmtLUohlnGXkR0eeoNJ91OwMA/s320/escola_ortigueira_g.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5220665603119434082" border="0" /></a><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">PD: Para amostra, un botón. Aqui vos deixo o tema máis emblemático de Davy Spillane, ese </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >Midnight Walker </span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">que ainda hoxe comove. As imaxes do vídeo refliten, entre outras cousas, as paisaxes de Tara ou o traballo dos recolectores de turba na Irlanda occidental, ese traballo que tan ben e fermosamente poetizou Seamus Heaney no seu poema "Cavando". En fin, o dito: </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >lume</span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">!!!</span></span><br /><br /><object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/wAGaUiQpho8&hl=en&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><embed src="http://www.youtube.com/v/wAGaUiQpho8&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" height="344" width="425"></embed></object></div>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-7136013163572237652008-07-07T13:28:00.011+01:002008-07-07T15:33:11.803+01:00Fala de barcos!<div align="justify"><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;">É unha expresión cuxo significado me quedou mui claro ao longo dos anos da carreira. Cando alguén fazia un comentário pedante, inconveniente ou fóra de lugar, sempre havia un interlocutor (xeralmente o amigo </span><a href="http://cibergaiteiro.blogspot.com/"><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;">Avélix do Xallas</span></a><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;">) que puña as cousas no seu sítio cunha contundente aseverazón: <span style="FONT-STYLE: italic">Fala de barcos, ho! </span><br />E o certo é que toca falar de barcos, pois, como nos viñeron lembrando nas últimas semanas, Galiza vai ser o país convidado nun dos grandes eventos marítimos existentes no mundo: a Festa Marítima Internacional de Brest. Toda unha honra e un priviléxio que os compoñentes de </span><a href="http://www.nabeira.org/"><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;">NaBeira</span></a><span style="font-family:times new roman;font-size:130%;"> xa se ocuparon de ir difundindo polas vilas e localidades galegas ao longo do último ano. Os nosos representantes acudirán a esa pequena capital da Europa Atlántica, en pleno corazón do Ar Mor bretón, para dar a coñecer a riqueza das nosas embarcazóns tradicionais e para lembrar-nos que, como dixo Cunqueiro por boca de Sinbad, <span style="FONT-STYLE: italic">no mundo nada hai de marabilloso desde o momento en que podemos andar polo mar adiante nun atado de távoas</span> (cito de memória).<br />Ali estarán, por exemplo, os botes polbeiros característicos de Bueu e empregues tamén polos polbeiros da arcaica e estremecedora illa de Ons. Ou as dornas, embarcazóns emblemáticas onde as houver e cuxa conexión cos <span style="FONT-STYLE: italic">curraigh </span>irlandeses xa puxera de relevo no seu momento Alonso Romero. E se falamos de dornas, haverá que sinalar aqui as lizgairas <span style="FONT-STYLE: italic">dornas mecas</span> próprias, como o seu apelido indica, de Ogrove. Tamén avanzarán por riba das bretoas águas os <span style="FONT-STYLE: italic">botes trincados</span>, que noutrora fazian a arriscada ruta entre Laxe e Ribadéu, ou os próprios botes de Ribadéu, dos cais ainda fican alguns artesáns perto de Castropol. Mais eu gostaria de citar aqui os <span style="FONT-STYLE: italic">batuxos</span>, até non há muito tempo utilizados nas luguesas Terras do Miño para cruzar xente e mercadorias dunha beira à outra do rio de todos os rios. Lembro eu ainda, de feito, a un dos derradeiros barqueiros de <span style="FONT-STYLE: italic">batuxo</span>, o António das Hortas, da parróquia de Cela (Outeiro de Rei), falecido non há muitos anos, home riseiro, amigo dos chistes subidos de ton e do bon viño en vaso grande. Como tamén acorda meu pai ao Dositeo, aquel home que manexava a barca talmente coma se os remos fosen prolongazón dos seus próprios brazos, e que mesmo nos dias de máis tronada e águas revoltas era quen de pasar as boas xentes de Cela à beira de Damil, aonde acudian à festa. Que asi foi de feito como se coñeceron meus avós, <span style="FONT-STYLE: italic">batuxo </span>mediante.<br />Haverá que estar atentos pois à sorte das nosas cascas de noz. E haverá que tomar este evento como unha chamada de atenzón para non deixarmos esmorecer un dos nosos patrimónios máis rico e menos coñecido.</span><br /><br /></div><div align="center"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5220277989248572642" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9WSnVKa0Z4ueWcWcKelRoncFKPdFXMbSlS7P-DNX-H52FvgbHNaZvNRUA5bW6snMfos5UECvBtR9WNQ-QjtMK6B3nrPXPOVJ-iIdkLVJXBNSUiGnHyxhxEblnKKrrwu7Y6fKKgg/s320/bote.jpg" border="0" /> <em><span style="font-family:times new roman;font-size:85%;">Bote polbeiro (Bueu)</span></em><br /><br /><div align="center"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5220256195739189666" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge3Ujz8eGyO6Z-YtoAPEdhPw_i41PUJN-Vs_rGq_KH9YVe8wmuZbmvOKhmZ88U1JQ3V_Zx5_M9sFn3L-e0F2ayaMK32h7zRxGSkmdJzjh8exYG8LnI6t-vakEPulyY1lty0N64Hg/s320/abrairabatuxo.jpg" border="0" /></div><div align="center"><span style="font-family:times new roman;font-size:85%;"><em>Batuxo do rio Miño</em></span></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"><em><span style="font-family:Times New Roman;font-size:85%;"></span></em></div></div><p></p><p align="center"><em><span style="font-size:85%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5220278976590509570" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmjCpUphURWgg7eVi9VEDV7u5RuIAcqFR_gJmE9sO64ZaBiLrMGyN57t2pmbJ-9euN15doPiGlT6Tix5kt4jLfOY-5anoISa1YRzZ7GvZtCpV6hrD0Jr85Q0W1Hgf5ZuZr03j7pg/s320/ghamela.jpg" border="0" /></span></em></p><p align="center"><em><span style="font-size:85%;">Gamela coruxeira (Coruxo)</span></em></p>Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-38861640354109932472008-06-20T17:26:00.003+01:002008-06-20T17:33:28.258+01:00O verán petando às portas<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Esta mesma noite, sen máis tardar, comeza o verán. Non deixa de ser unha convenzón imposta, pois, na realidade, en Galiza non falamos de estio até que non vemos acesas as primeiras cacharelas de San Xoán. A sardiña (se os prezos o permiten, que ainda está por ver) mollará de novo o miolo do mol e sabedor pan do país, e, entre cunca de viño e cunca de viño, non esqueceremos deixar na cornixa da nosa ventá o <span style="font-style: italic;">cacho de San Xoán</span>, elaborado coas ervas máxicas do sol-pór e fonte de beleza e saúde. En fin, milleiros e milleiros de rituais que se amorean ao longo desa noite breve coma un suspiro, mais enchoupada de mitoloxia como poucas.</span><br /><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Para celebrarmo-lo cun pouco de anticipazón, aqui vos deixo este vídeo dos irlandeses/británicos <span style="font-style: italic;">Flook</span>, un dos mellores grupos acústicos de folque celta que andan a xirar hoxe en dia polo mundo adiante. Dous frautistas, un guitarrista e un percusionista que tiven ocasión de ver en directo há uns anos na Carvalleira de Sás. Por certo, do percusionista, John Joe Kelly, irlandés nado como tantos outros na emigrazón de Manchester, há que dizer que representava o máis puro estereótipo do irlandés inquedo e bebedor. À altura da segunda peza do concerto xa levava no corpo outras tantas cervexas. Mais pagava a pena con tal de escuitá-lo tocar. Como dixeron acerca del nunha revista especializada, <span style="font-style: italic;">dizer que Kelly toca ben o bodhran é como dizer que o Everest é unha montaña algo alta.</span></span><br /><span style="font-family: times new roman;font-size:130%;" >Que gosteis e bon San Xoán!</span><br /></div><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/SamD72aEfUM&hl=en"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/SamD72aEfUM&hl=en" type="application/x-shockwave-flash" width="425" height="344"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-43070061901514346152008-05-23T12:11:00.005+01:002008-05-23T12:53:56.814+01:00Unha pequena alegria persoal<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeTYfHAMIMxMRNuKiiw8oqAUyVZ_mMeIm7xtDaZW16T8jey8nXQR2tN47cvhs3Q77WsXQhQ_ZbDWXcQ6hlECxXXfFDd_QB1JIaW69cw1z_UqkfUk0VXjo9Qbtc4ZWbbZlyQhA0ew/s1600-h/Inventario.bmp"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeTYfHAMIMxMRNuKiiw8oqAUyVZ_mMeIm7xtDaZW16T8jey8nXQR2tN47cvhs3Q77WsXQhQ_ZbDWXcQ6hlECxXXfFDd_QB1JIaW69cw1z_UqkfUk0VXjo9Qbtc4ZWbbZlyQhA0ew/s320/Inventario.bmp" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5203529471072457538" border="0" /></a><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">Pagou a pena. Lembro ainda, coma se fose onte, todas aquelas longas xornadas de traballo, marcando, clasificando e identificando os milleiros de topónimos medievais que alentavan, coma pequenas xóias sen pulir, nas páxinas daquel tombo. Do <a href="http://consellodacultura.org/mediateca/publicacions/tombo_toxos_outos.htm/">Tombo de Toxos Outos</a>, ese que tantas vezes anda na miña boca para desgraza dos meus pacientes amigos e coñecidos, verdadeiros mártires das miñas particulares afeizóns. Era fermoso, certamente fermoso, seguir o rasto daquelas formas fragmentadas, difusas ainda, inestáveis e seguramente por iso tan profundamente evocadoras para un </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >friki </span><span style="font-family:times new roman;">coma min. </span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">E quen non se apaixonaria? Seguir o rasto dos nomes vellos por terras de Nemancos, de Bergantiños, de Soneira, de Carnota, de Santiago, de Barbanza, de Nóia... A Galiza occidental e extrema, en definitiva, nun tempo no que todo parecia estar a espreguizar-se ainda, no que todo era embrionário e iniciático dalgunha maneira. Todo aquilo, en definitiva, acabou constituindo un traballo de doutoramento, o </span><span style="font-style: italic;font-family:times new roman;" >Inventario Toponímico do Tombo de Toxos Outos</span><span style="font-family:times new roman;">, que gostou bastante e que alguns compañeiros tomaron como modelo para tentar acometer proxectos semellantes para outras coleizóns documentais das suas respectivas zonas de orixe. Iso, por si só, xa avondaria como recompensa e motivo de orgullo. Mais, pasado un tempo, e fazendo caso dos consellos da xente que me quer ben, decidin enviar aquel voluminoso proxecto ao <a href="http://www.toxosoutos.com/inicio1024.htm">Prémio de História Medieval de Galiza que anualmente convoca a Editorial Toxosoutos</a> (conste que a homonímia entre o nome do meu texto e o da editorial foi algo puramente casual). O caso foi que tiven a imensa fortuna de ser agrazado co accésit e, en consecuéncia, coa publicazón da obra, que nestes dias comeza a asexar a cabeciña nos mostradores das livrarias. Con dous reis de León na capa, nen máis nen menos. </span></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:times new roman;">Asi que xa sabeis, se tedes curiosidade por saber cómo se chamava un lugar nos remotos dias do Medievo, nestas páxinas toparedes muitas respostas, pois nelas recollen-se topónimos de toda a costa occidental galega, mais tamén do sul de Ponte Vedra, de Ourense, algun de Lugo e mesmo vários leoneses e portugueses. Há ainda muitas grallas, muitas identificazóns discutíveis e, por suposto, muitos topónimos que daquela non fun quen de localizar. Mais todo iso fica, se os deuses quixeren, para unha segunda edizón.</span></span><span style="font-size:130%;"><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:times new roman;"><span style="font-size:130%;">Agardo que saibades desculpar o pequeno exercício de persoalismo que fixen neste post, mais nada há do que goste máis que de compartir con vós estas pequenas alegrias. E para celebrarmo-lo como Deus manda, que mellor que algunhas das músicas que me acompañaron durante aqueles dias de traballo. Michael McGoldrick, Donal Lunny, Fred Morrison e Jerry Douglas, nen máis nen menos. Que gosteis e boa fin de semana!<br /></span><br /><object height="355" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/qVztCC37wlc&hl=en"><param name="wmode" value="transparent"><embed src="http://www.youtube.com/v/qVztCC37wlc&hl=en" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" height="355" width="425"></embed></object><br /><br /></span></span></div><span style="font-size:100%;"><br /><br /></span>Unknownnoreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-46283237368967057262008-05-16T16:59:00.004+01:002008-05-16T17:28:21.888+01:00O diaño na cociña<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">Un diaño danzando até os limites do paroxismo e tres músicos enlouquecidos fazendo-lle os coros. Parece un </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >aquelarre </span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">surxido dos nosos medos máis profundos e arraigados, mais na realidade non é tal. Trata-se dun pequeno delírio musical dos muitos que conformavan aquel </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >Hi, how are you today?</span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">, o traballo de apresentazón de Ashley McIsaac co que tanto éxito colleitara alá por meados dos '90. O certo é que vendo este clip fica claro que Ashley fixo suas as palavras que seu pai lle dixera nos inícios da sua vida musical: "Se queres tocar o violin, volve-te tolo no empeño ou non o toques".</span><br /></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >Devil in the Kitchen </span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">é o título desta peza coa que nos despedimos da semana e lle damos a benvida a dous merecidos dias de descanso.</span></span><br /></div><br /><object height="355" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/iNVTUh5yviI&hl=en"><param name="wmode" value="transparent"><embed src="http://www.youtube.com/v/iNVTUh5yviI&hl=en" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" height="355" width="425"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-17345291419961559462008-05-09T12:56:00.005+01:002008-05-09T14:33:54.973+01:00Do gaélico ao inglés pasando polo galego<div style="font-family: times new roman;" align="justify"><span style="font-size:130%;">Pode-se dizer de muitos xeitos, mais non mellor do que o fai <a href="http://innisfree1916.wordpress.com/2008/05/09/john-banville-por-que-los-irlandeses-escriben-mejor/">John Banville </a>neste treito dunha entrevista que lle fixeron recentemente para o xornal español <em>El País</em> e que lle tomamos emprestada (traduzón ao galego mediante) ao amigo </span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >Chesús de Innisfree</span><span style="font-size:130%;">. A questón é por que os irlandeses escreven mellor en inglés que os próprios ingleses. A resposta, lonxe de cinxir-se exclusivamente a esta idea, afonda en temas muito máis profundos que teñen a ver, por exemplo, coa pervivéncia da identidade e da cosmovisón dun povo ainda cando ese povo decide (voluntária ou forzadamente) adoptar unha cultura e uns esquemas ideolóxicos alleos. E, sobretodo, fala Banville de cómo iso, que necesariamente implica conflito e contradizón, materializa-se nalgo tan inexacto, difuso e non obstante carregado de identidade como é a língua... Está ben ir familiarizando-se con estas questóns, pois nosoutros mesmos, como galegos, estamos a ver-nos implicados nun proceso mui similar en todos os sentidos.<br />Mais o texto contén a máis considerazóns e xuízos estéticos certamente mui interesantes. Sobre o gaélico e sobre a criazón literária en gaélico. Con razón (ou sen ela) dizia Tolkien que os autores dos vellos textos épicos irlandeses </span><span style="font-style: italic;font-size:130%;" >estavan realmente tolos</span><span style="font-size:130%;">.</span><span style="font-size:130%;"><br /></span></div><span style="color: rgb(102, 0, 0); font-family: times new roman;font-size:130%;" ><em></em></span><span style="font-size:130%;"><br /></span><span style="color: rgb(102, 0, 0);"><em><blockquote><span style="color: rgb(102, 0, 0); font-family: times new roman;font-size:130%;" ><em>Eu son irlandés, e os escritores irlandeses escrevemos en inglés, unha língua estranxeira. Non nos sentimos cómodos, miramos a linguaxe desde fóra. Cando leo Nabokov, de orixe rusa, entendo-o perfeitamente, porque tamén el escreve inglés desde fóra. Un autor inglés tenta que a sua prosa sexa fácil e transparente, seguindo o consello de George Orwell: o texto deve ser coma unha folla de cristal. Para min, para os irlandeses, non deve ser un cristal, senón <strong>unha lente capaz de aproximar, afastar ou distorsionar</strong>. Mire, vimos do gaélico, unha língua extraordinariamente evasiva na que non é posível dizer cousas directas. Non se pode dizer, por exemplo, "son un home". Haveria que dizer algo asi como "estou na miña homia". <span style="font-weight: bold;">O gaélico é oblícuo</span> e afasta-se continuamente do esencial, en tanto que o inglés é o contrario, vai directo ao tema. Esa tensón, nascida a meados do século XIX, cando deixamos de falar gaélico e adoptamos o inglés do império, xerou unha linguaxe nova e potente. A linguaxe de Wilde, Yeats, Shaw, Joyce, Beckett, distinto do inglés da Inglaterra, dos Estados Unidos ou da Austrália.</em></span><br /></blockquote></em></span><span style="color: rgb(153, 51, 0);"><span style="color: rgb(153, 51, 0);"><span style="color: rgb(153, 51, 0);"><span style="color: rgb(153, 51, 0);"><span style="color: rgb(153, 51, 0);"></span></span></span></span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-75072099529725321992008-05-05T13:33:00.003+01:002008-05-05T13:44:59.965+01:00Agardando pola gorxa metálica<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">Volve Mercedes Peón a Santiago de Compostela. Fará-o </span><a style="font-family: times new roman;" href="http://culturaedeporte.xunta.es/actualidade/nova.php?id=598&lg=gal">o 18 de xuño, no Teatro Principal</a><span style="font-family: times new roman;">, dentro do Circuíto 4X4 e sob o título un tanto amplo (e, por que non?, pretencioso) de </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >Ciclo de Fusión</span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">. Unha oportunidade para gozar da tribo metálica que esta muller leva sempre na gorxa e da romaria na que acaban derivando os seus recitais.</span><br /><span style="font-family: times new roman;">Para ir fazendo boca, aqui vos deixo este vídeo no que interpreta en rigoroso directo un dos seus temas máis poderosos, </span></span><span style="font-style: italic; font-family: times new roman;font-size:130%;" >Ajrú!</span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family: times new roman;">, nome que levava a máis o seu segundo álbume. Unha raiz forte e agre ao gosto. Toda unha cultura. Que gostedes!</span></span><br /></div><br /><object height="355" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/_l3fgy9Ds1A&hl=en"><param name="wmode" value="transparent"><embed src="http://www.youtube.com/v/_l3fgy9Ds1A&hl=en" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" height="355" width="425"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-14238885.post-7567038754599211742008-04-28T09:05:00.005+01:002008-04-28T10:26:22.654+01:00Encetando a semana a golpe de violin<div style="TEXT-ALIGN: justify;font-family:times new roman;" align="justify" ><span style="font-size:130%;">Comeza a semana e vemo-nos na obriga de reiniciar todo o noso sistema operativo, amolecido por dous dias de sofá, zapping e xornais con suplemento. E como sempre custa retomar-lle o pulso à semana, ese monstro devorador de folgos e horas, nunca está de máis ter à man un par de canzóns que fagan de revitalizador instantáneo, case milagreiro. Unha desas </span><span style="FONT-STYLE: italic;font-size:130%;" >melodias vitamínicas</span><span style="font-size:130%;">. Unha desas músicas que, como por arte de máxia, despertan-nos, acenden-nos o sangue coma unha primavera e mesmo nos inxectan gañas de fazer cousas, de movermo-nos, de avanzar. Que falta fai nestes dias de asténia e sopor!<br />Unha das miñas preferidas para derrotar a preguiza da segunda feira é este </span><span style="FONT-STYLE: italic;font-size:130%;" >Lay Me Down</span><span style="font-size:130%;">, breve mais intensa, fruto do delírio dese xénio chamado Ashley McIsaac. Seguro que muitos </span><span style="FONT-STYLE: italic;font-size:130%;" >fans </span><span style="font-size:130%;">da música celta xa coñecen amostras da estraña inspirazón deste violinista da Nova Escócia canadiana, descendente dunha prodixiosa caste de </span><span style="FONT-STYLE: italic;font-size:130%;" >fiddlers </span><span style="font-size:130%;">asentados en Cape Breton desde que as primeiras remesas de imigrantes escoceses pisaron aquelas terras, alá polo século XVIII. Xa choveu, mádia leva, mais os modos e maneiras de tanxer e fazer xemir o </span><span style="FONT-STYLE: italic;font-size:130%;" >fiddle </span><span style="font-size:130%;">son en muitos sentidos idénticos aos que se estilavan naquela remota centúria. Asi o viron músicos do nível de <a href="http://www.alasdairfraser.com/">Alasdair Fraser</a>, fundador de </span><span style="FONT-STYLE: italic;font-size:130%;" >Skyedance</span><span style="font-size:130%;">, considerado por muitos o mellor violinista escocés vivo, e que na sua mocidade acudiu a Cape Breton para resgatar os estilos arcaicos que ali ficaran marabillosamente fosilizados. Ashley McIsaac bebe pois desa tradizón, fai-na sua, mais (ao estilo da nosa <a href="http://www.mercedespeon.es/">Mercedes Peón</a> ou do malogrado <a href="http://www.martynbennett.com/">Martyn Bennett</a>) revive-a desde ollos e obsesóns contemporáneas, </span><span style="FONT-STYLE: italic;font-size:130%;" >pop</span><span style="font-size:130%;"> se o quixerdes, mais que nunca deixan de ter unha firme ancoraxe étnica, un verosímil sabor a madeira que estala, un gorentoso recendo a fento e cervexa.<br />Boa semana e que gostedes!<br /></div></span><br /><object height="355" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/tkq5xkkFarA&hl=en"><param name="wmode" value="transparent"><embed src="http://www.youtube.com/v/tkq5xkkFarA&hl=en" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" height="355" width="425"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.com0