Reflexións do home que está trás os vidros (chove)

Preciso dese lugar. Dese calveiro en meio do bosque, dese refúxio soleado cinxido de névoa. Quizá unha lagoa, pequena, tremelante. Quizá unha chaira para os corvos, salpicada de pozas recentes (espello fendido). Un penedo no que sentar e percorrer atónito os camiños do siléncio. Como a fiandeira de Novoneyra, sempre a fiar e soñar para logo non ser nada.
Preciso da miña xente. Preciso sentir-me rodeado, naufragado nun mar de sorrisos e rostos coñecidos. Sentir-me apreciado. Sentir xente bulindo ao meu redor e inxectando-me parte da sua vida.
E sobretodo preciso a sensación de que o tempo foi abolido. Mergullar os relóxios en formol. Mergullar os relóxios en formol.