Chegado é o tempo do reencontro

Boto a mirada cara a atrás (atrais, para Senin e compatriotas de Senin) e unha espécie de vertixe vén-se-me à cabeza. Vários meses sen escrever unha mísera liña (neste blogue e, desgrazadamente, non só neste blogue). Fago reconto das experiéncias e vivéncias vertidas neste espazo e abraia-me até que ponto poden mudar nuns meses as cousas e as persoas e a imaxe das persoas e a feitura das lembranzas. Por desgraza eu non son Avelino, cuxos longos períodos de siléncio bloguiano sempre se ven compensados cun oportuno post de tamaño industrial e leitura lenta e demorada.
Heme aquí pues. Digo eu que ainda haverá cousas para contar. Ainda terei cousas para contar. Esperemos!