Neniñué

Alguén dixo que Mercedes Peón canta coa forza das cavadoras. Eu xa teño dúvidas de que Mercedes Peón cante. Haveria que inventar un verbo novo para explicar a electricidade toda que esa muller pon en cada sílaba. Recolle a tradición nunha xerra de cristal, e logo destroza a xerra e deixa que a água da vida se esparexa e se proclame pola terra seca de nós. Destroza, Mercedes Peón. Fragmenta a voz, retorce, e descubre-nos sen quere-lo unha terrível beleza, paralisante, a beleza digna de ser amada. Canta, Mercedes Peón, e trema-me o mundo todo desde os adentros, xa non sei onde comezo e onde remato, nen me importa. E xa só quero fechar os ollos e sentir que o barullo, as perspectivas derrotadas, a estraña borracheira se vai apoderando de min coma unha sabedoria antiga, esa sabedoria inútil dos devanceiros (que dixo Heaney na derrota). Grazas á xente maior de Baio, dixo, grazas aos vellos e às vellas de Bergantiños e Soneira, de Fornelos.
Maior, mui maior era aquela señora que se detivo a falar connosco namentres agardávamos o bus a Santiago e nos dixo: "O máis importante nesta vida é ter bondá". Soava a epílogo.