Verán, verán... abenzoado sexas!

Chegou o verán; como diria o poeta, abenzoado sexa! Rematadas as obrigas académicas e laborais máis imediatas, o salmón de arxila dispón-se a abandonar os mares abertos e arriscados para procurar de novo a luz mol dos relanzos de sempre, sempre acolledores. E con esa luz, centos de arelas, de desexos; millentos lugares que visitar, e outras tantas emozóns que sentir con estes primeiros soles que beixan o Noroeste. Onde habito.

Necesito recuperar vellos nérvios. O extremo oeste agarda por min. Ali xaz a miña raiz, esa da que bebo. Faltan-me recantos que visitar, pequenos santuários, a teima da peregrinaxe sempre axitando-se-me no ventre. Há tempo que lle teño botado o ollo aos penedos de Pasarela, de Trava, de Vraño, grotescos e inquedantes non mui lonxe do mar. Un cre recoñecer nalguns deles os trazos inconfundíveis dun Castelao. Tamén toca regresar à Barbanza, agreste e contraditório país, rotundo nome, pulsón de água e granito coa que me familiarizei este curso buceando entre documentos medievais, soñando as suas paisaxes que o pasado ano só cheguei a intuir nunha rapidísima viaxe (o castro de Baroña, a Pedra do Mouro de Axeitos, a fervenza de Cadarnoxo, os altísimos páramos sobre a ria da Arousa...). Pouco depois desa excursón desatou-se o inferno e Galiza inteira ardeu no desespero. Agardemos que este ano non se repita. Luitemos para que asi sexa.

E como os camiños van e veñen e entrelazan-se e acaban sendo caprichosos labirintos sen un dar-se de conta, mui seguramente terei de choutar dun lado ao outro do país para render visita ao país de Mailoc, aos confins da terra britoniense e cunqueirana. Quen mo ia dizer? Ali agardarán por min, se Deus ben quixer, dous ollos de turva fundos e turbadores cal lagoas invernizas.

Porque, como ben saben os paisanos de noso, nas lagoas agochan-se as vellas cidades de cristal. Esas que todos degoramos...