Apoloxia dos retornos

Após muito tempo (demasiado, demasiado) isolado dos vellos e gorentosos vícios, servidor reemerxe por enésima vez das profundidades do fastio e do estrés finicurricular (desculpen polo exaxerado do neoloxismo) e dispón-se a recuperar hábitos tan fermosos como este de deixar constáncia de inquedanzas, obsesóns e rarezas várias.

Graciñas pola vosa paciéncia! Retomemos de novo pois o curso do salmón, o tacto da arxila, o lume no cérebro...