Os ollos levemente fechados... noutro tempo...

Os que coñecen a este vello salmón de relanzos fixos saben que unha das miñas paixóns sempre foron as fotografias antigas, que me resultan (ainda non sei mui ben por qué reviradas razóns) tremendamente evocadoras, emotivas e poderosas. Quizá, talvez, porque me transportan, na sua fragmentariedade, a un tempo mítico, construído desde palavras e recordos mui difusos; un tempo no que calquer ensoñazón, calquer verso, calquer história poderia ter sido real.
Desa pequena obsesión surxiu, case sen me dar de conta, este vídeo que gostaria de compartir convosco, a xeito de cativo aguinaldo ou, cando menos, de personalísima felicitazón de Nadal.
Soa de fundo un tema que me impresionou desde a primeira vez que o escuitei, vai xa para sete anos, e que ainda hoxe é capaz de pór-me un docísimo arreguizo de vida e esplendor no corpo todo: trata-se da Foliada dos Aires da Terra, de Carlos Núñez, contido no seu traballo Mayo Longo. Non se trata, nen muitísimo menos, do seu disco máis inspirado, mais ainda asi é capaz de oferecer-nos perlas coma esta, na que se mesturan as vozes do pasado con ritmos que nos deixan à porta mesma do trance. A base é un cantar de fiada interpretado polo célebre coro Aires d'a Terra alá no remoto 1904; nesta versión é o mesmísimo Liam O'Maonlai (cantante de Hothouse Flowers e colaborador habitual de Carlos) quen pon a sua voz rachada ao servizo dunha melodia que entronca directisimamente cos arrecendos da tribo, da asemblea, dos mundos que resisten no máis profundo do bosque e a noite. Se a isto lle engadimos ese canto de afiador que emerxe no ecuador do tema, e que foi versionado nen máis nen menos que por Miles Davies (que diria Vicente Risco se o soubese, tan crítico como era el cos seus díscolos jazzbandistas!) e por suposto as gravazóns de labregos galegos finiseculares, o resultado é unha xóia palpitante e única, dunha feitura demasiado escasa na música galega de hoxe, mais terribelmente anovadora.
E sobre ese fio de granito e névoa, as imaxes doutro tempo e doutros imaxinários; sanfoñas, olladas esgrévias e afastadas, baleas derrotadas... e unha épica que nos sobrepasa e nos explica.
Bon Nadal para todos e que gostedes!