Un caldeiro de boas lembranzas

Un non pode negar-lle nada aos amigos, e menos ainda a aqueles que coñezo desde há anos e cos que xa tiven ocasión de adentrar-me en aventuras e peripécias várias, que incluen desde improvisazóns musicais con gaitas invisíveis até viaxes à Castela profunda a bordo dun carro de alugueiro. Todo iso sen esquecer proxectos imaxinários e irrealizáveis, como o movimento Gheada Sen Fronteiras (GhSF), que, ainda ben, está a ser máis activo e influente do que muitos poderian esperar (e desexar!). Porque, benqueridos amigos, non pararemos até que a gheada chegue aos confins da Gascuña (perdón, Ghascuña!).

E se eses amigos se tomaron a moléstia de acompañar-me nun momento tan fermoso para min como foi o acto de entrega dos prémios Gz Crea, daquela calquer desexo que saia pola sua boquiña será acatada por min como unha orde inaprazável. Asi que, melancolismos e lirismos à marxe, aqui vos oferezo alguns dos testemuños gráficos daquela viaxe. Estas fotografias son produto da surpresa que me provocou encontrar-me cara à cara, entre camareiros que ian e viñan ateigados de licores e canapés diversos, cun fragmento do meu relato convertido en xigantesco panel. Panel que, por suposto, conseguin traer-me comigo a Santiago, o cal non significa que nestes momentos decore a parede do meu dormitório, senón a doutro que, na realidade, frecuento bastante máis... Non si, Rakeira?

Espero que isto último lle sirva como resposta ao Subcomandante Ghüilian Xallas, a respeito dunha pergunta recorrente que me leva formulando (directa ou indirectamente) desde aquel frio venres de Dezembro: E logho ao final... quen vai quedar co panel?

Era Cangas, território hostil, un 14 de Natal de 2007. O dia que descobrimos, extasiados, o invento do Quempahop.