E Bretaña latexou no corazón de Lugo (II)

Era Maio e na Praza de Santa Maria un homiño silencioso e miúdo saíu ao cenário e fixo-lle falar à sua harpa. Dizian os músicos irlandeses que un bon harpista tiña de dominar como ninguén tres estilos cos que conseguir tres reaczóns distintas dos seus ouvintes: o pranto e a tristura, a ledícia e a gargallada e, finalmente, a necesidade de moveren-se e danzar. Alan Stivell adentra-se nas tres técnicas coa naturalidade coa que o salmón remonta os rios fundísimos e inzados de perigo e acada o descanso luminoso do mar.

Alan Stivell diante de nós, convertendo a pedra en madeira estremecida de carvallo e fazendo que o corazón de Lugo, nebuloso e preguiceiro de seu, vibrase durante algo menos de duas horas con ritmos de fes noz. Alan Stivell reinventando cada melodia desde o metal e o delírio, entre frautas vagorosas e indómitas percusóns.

Unha experiéncia para gardar na arca das memórias impagáveis.