Apalpando as palavras do salmom

24 julho 2008

Dia da Pátria Galega: máis un ano existindo

E ainda asi, con todo canto se leva escrito, cantado e proclamado, sigo sen encontrar definizón máis exacta e perfeita do noso País que a que davan os de Siniestro Total naquela canzón que derivou en hino nacional para certas horas da madrugada...
MIÑA TERRA GALEGA,
ONDE O CEO É SEMPRE GRIS!

MIÑA TERRA GALEGA,

É DURO ESTAR LONXE DE TI!
Bon dia da Pátria para todos cantos vos sentides galegos e, sobretodo, para todos cantos demonstrades se-lo dia trás dia, hora trás hora, batalla trás batalla.
Porque ainda fica muito por fazer. E muitísimo por gañar.


VIVA GALIZA CEIVE!!!

6 Comentários:

Anonymous Anónimo disse...

Sentidas verbas as túas Ulmo..

Dende o corazón das Rias Baixas, outro pontevedrés orgulloso de ser galego, de existir neste mundo e de proclamar a todo aquel que queira escoitar que o noso futuro está alá onde nós queiramos chegar, voltarán a ondea-las nosas bandeiras ao ar, a nosa cultura milenaria resistirá o embate do "opresor" e resurxiremos das cinzas para berrar que existimos, que inda que queiran non acabarán con nós e que (como dicia aquel) SOMOS UNHA POTENZIA

Viva Galiza ceive !!

domingo, julho 27, 2008

 
Anonymous Anónimo disse...

Buffff!!!

Eu é que non sei se son digno de incluirme na felicitación, pq non sei se realmente demostro todo iso que se me supón... De todos xeitos, si que o sinto, así que agradezo o teu saúdo e espálloo a todos aqueles que que ten o ouvido configurado pra emocionarse ao escoitar o himno moderno, o antergo ou a muiñeira de Pontesampaio asubiada polas rúas molladas dunha Compostela na que non había máis sons que os que producían os miles de pés ao andar...

Por 365 días da patria ao ano, SAÚDE!

domingo, julho 27, 2008

 
Anonymous Anónimo disse...

Ulmo, y desde ese idea gallega...¿cómo se ve o como ves a Portugal?

Vengo de allí ahora, y la similitud con Galicia en el norte es tremenda.

Me ha parecido sorprendente, y extraña a la vez, la sensación que he tenido con esta región Atlántica, tan "gallega", pero al mismo tiempo, país independiente, sin ninguna traba en reconocerse en su cultura propia, al revés de lo que ocurre con las nacionalidades españolas, tan acomplejadas, donde hay una tradición que ha cuajado en muchos caso en autodesprecio de la cultura propia.

sábado, agosto 16, 2008

 
Blogger Ulmo de Arxila disse...

Olá Aguaruna! Cuánto tiempo sin saber de ti!
El de Portugal es, tal vez, el gran quebradero de cabeza histórico del nacionalismo gallego, y puede decirse que de la cultura gallega en general. Es una especie de amor imposible: una parte de los gallegos quieren acercarse a Portugal; otra parte de los gallegos quieren disolverse en Portugal; y otra parte de los gallegos no quieren saber gran cosa de Portugal. Portugal, por su lado, ignora que al otro lado del Miño existe un país cultural e históricamente muy próximo. Lo ignora seguramente por conveniencia o por comodidad, incluso. A muchos portugueses no les gusta reconocer que fue en "Espanha" (esa es otra...) donde nació su lengua y su cultura, nuestra lengua y cultura común, la gallego-portuguesa. Y luego está su cacao mental con la lengua, precisamente. Un portugués al que te dirijas en gallego (por más que intentes adaptar el gallego a la norma portuguesa, lo cual no requiere gran esfuerzo, dicho sea de paso) tenderá a contestarte en español. Es el chip que tienen en su cabeciña. Llamémosle complejo, llamémosle confusión ante algo muy semejante a lo suyo pero que "no-es-exactamente-lo-suyo"... Lo que sea.
En todo caso, Portugal siempre ha sido un referente inexcusable para el nacionalismo gallego. No es para menos. En Portugal tenemos lo que nunca tendremos en Galicia: nuestra lengua común normalizada, nuestra cultura común normalizada, un sentimiento de identidad fuerte... Y por eso, desde el principio, el galleguismo buscó tender puentes con Portugal y con el mundo lusófono, sobre todo la gente de la "Xeración Nós". Y esos puentes siempre han estado muy vivos en la vida cultural gallega y parecen revivir en los últimos años. Los políticos, como siempre, van por otro lado, y ya no nos extraña, por ejemplo, que cuando nuestro presidente Touriño va a Portugal hable español en público. Somos-che asi, e non hai que fazer-nos...
Claro que hay miles de temas derivados de este. Por ejemplo, la unidad de la lengua gallego-portuguesa y su cohesión ortográfica, que siempre ha estado presente en el conflicto lingüístico que padece Galicia y, dicho sea de paso, ha contribuído notablemente al avance del español.
En fin, Aguaruna, como puedes ver, es un tema que daría no ya para un blog, sino para una enciclopedia. O para un docu-drama, que también! ;-)

quarta-feira, agosto 20, 2008

 
Anonymous Anónimo disse...

Ulmo, te leo de vez en cuando... pero te animo a escribir con más regularidad.

Muchas gracias por la respuesta. Dices cosas que ignoraba completamente de esa extraña relación entre gallegos y portugueses.

Me extrañó encontrarme portugueses que cuando se les preguntaba por Galicia y los gallegos, hablaban simplemente en terminos de España o españoles, como si no entendieran que se les preguntaba por gente con una cultura hermana.

Te haría una pregunta: ¿el gallego, la lengua, podría aceptarse que se normalizara como el portugués, y así unificarlos en la práctica como una lengua? ¿o no?

quarta-feira, agosto 20, 2008

 
Blogger Ulmo de Arxila disse...

Hola de nuevo, Aguaruna. El tema de la lengua es quizá el más problemática en nuestra relación con Portugal. Desde un punto de vista científico e histórico,gallego y portugués constituyen un mismo sistema lingüístico del mismo modo en que lo constituyen castellano y andaluz, por ejemplo. Los escritores y políticos del Rexurdimento y del nacionalismo gallego siempre mantuvieron una posición un tanto ambivalente: eran conscientes de esa unidad y abogaban por la aproximación a la variedad lingüística portuguesa, pero esa aproximación nunca se llegaba a sistematizar ni a concretarse. Hasta no hace muchos años, el debate sobre el tema conocía distintas posturas: la aislacionista, representada por la Real Academia Galega o el Instituto da Lingua Galega, postula el carácter autónomo del gallego con respecto al portugués, y remonta esa singularidad al menos al s. XIV. A esta vertiente le debemos la normativa oficial que se usa actualmente en gallego, y que, entre otras lindezas, presenta la ortografía del español (la "ñ" y la "ll",etc.). EL otro extremo está representado por la Associaçom Galega da Língua, principalmente, y defiende la unidad de gallego y portugués, compatible con que el gallego cuente con su propia norma basada en sus peculiaridades léxicas,morfológicas, etc., del mismo modo en que el castellano de Argentina utiliza una norma diferente de la del castellano de España(aspectos como el voseo, etc.).Es una situación similar a la que se da en la generalidad de las lenguas históricas, pero que choca con la sensibilidad general de la población gallega, poco dada a complicarse la vida con una ortografía que les es extraña como la portugues, y (hay que decirlo) también poco proclive a confraternizar con una comunidad cultural que siempre ha sido percibida en términos negativos. Esa dificultad práctica e incluso ideológica (en otras palabras, ese papanatismo) nos impide ver las grandes ventajas que se extraerían de una unidad lingüística gallego-portuguesa: mayor presencia mundial, mayor posibilidades de cara a la normalización del gallego, etc. Curiosamente, la gente que interpreta esa unidad como una "amenaza" del portugués hacia el gallego no suele interpretar en los mismos términos la amenaza constante del español hacia el gallego, quizás por sentirse como algo más natural, inevitable o incluso recomendable.
EN fin, Aguaruna, es una cuestión harto compleja la que me planteas y acerca de la que habría que escribir mucho y tener en cuenta muchísimos matices. Contestando por la vía rápida, te diré que sí: la integración del gallego en el sistema lingüístico lusófono es perfectamente plausíbel. Lo que falta es voluntas y lo que sobran son prejuicios. En un sentido y en otro, todo hay que decirlo.

domingo, agosto 31, 2008

 

Enviar um comentário

Subscrever Enviar feedback [Atom]

<< Página inicial