My young love said to me...

Unha das primeiras canzóns que escuitei cando (há xa anos, parece case que séculos!) comecei a interesar-me pola música irlandesa foi a belísima balada She moved through the fair. Coñecin-na concretamente através da versón instrumental que dela fixera Mike Oldfield no seu álbume The Voyager, unha estraña xóia dedicada integramente a refazer desde a estética new-age as sonoridades dos temas irlandeses, escoceses e galegos máis populares. O momento prestava-se para iso. Era a época na que a música celta (empreguemos esta etiqueta sen ruvorizar-nos, recoiro!) gozava dun grande predicamento e dunha funda penetrazón en estilos musicais mui diversos. Eran os mesmos anos nos que a nosa música folque comezava a descobrir que havia camiños mui apetecíveis e atraentes alén Pedrafita e alén Fisterra, e os Carlos Núñez, Luar Na Lubre, Xosé Manuel Budiño e demais artistas deslumbravan en cenários nunca antes imaxinados.

Uns anos máis tarde souben que esa melodia dotada de cadéncias case hipnóticas tiña a sua própria letra, unha letra que falava de soños, de mozas fermosas, de lagoas; unha letra na que latexava a história dun amor imposível, rudo ao mesmo tempo. Con estes vímios, que outra cousa poderia sair se non unha balada cento por cento irlandesa?

Mais se existe unha versón de She moved through the fair que realmente reinventa e reconstrui o seu fundo e a sua forma, sen dúvida é esta que hoxe vos oferezo e para a cal se xuntaron dous xénios como Alan Stivell e Jim Kerr, cantante de Simple Minds. Nesta actuazón, a balada desdebuxa-se por vieiros que nos reconduzen às músicas máis simples e primixénias, a ese tarareo livre e espontáneo do que, certamente, emerxeron todas as músicas. E o amor imposível, por natureza desditado e sombrio, enzoufa-se dunha luz estraña, vital, leda, que desarticula toda tentazón lacrimóxena. Como dixo Pokorny, non existe a melancolia celta. Músicas coma esta asi o confirman.

A colaborazón entre Stivell e Kerr repetiu-se de novo uns anos depois no álbume An Douar, concretamente no tema Scots are right, unha apoloxia da independéncia escocesa vista como agoiro e ao mesmo tempo semente da liberdade de todos os povos célticos. Mais, antes diso, o harpista bretón e o cantante escocés fixeron unha primeira prática. E o resultado, certamente, merece a pena. Que gostedes!