Liam Ó Maonlaí vs. Seosamh Ó hEanaí

Como xa vos deixara comentado nun post anterior, Liam O'Maonlaí (pronunciado algo asi como Móenli, segundo teño entendido, ainda que diso saberá contar máis e mellor o amigo Chesús), cantante de The Hothouse Flowers, atinxe os cimos musicais máis emotivos cando ceiva a sua voz polas fundas carvalleiras dos máis antigos cánticos irlandeses, dese sean-nós que tantas e tantas vezes aflorou à superfície das águas deste blogo-relanzo. É entón cando realmente nos percatamos da poderosa raigame dun cantante coma el, cuxo talento resulta inexplicável se non é a partir dos xeitos musicais en que foi criado.

O primeiro vídeo, gravado durante un concerto en Belfast a meados do pasado ano, é un bon exemplo do que digo, pois, ainda que a calidade deixa bastante (ou, honestamente, muito) que desexar, iso non é óbice en absoluto para gozar do que, en definitiva, non deixa de ser unha auténtica relíquia: un xeito de cantar mui arcaico, reduzido tan só à voz (contorsionada talmente coma unha cobra, apegada a esas resonáncias nasais tan tipicamente irlandesas) e à percusón da man espida contra o coiro do bodhran. Asi, mui seguramente, soarian as canzóns daqueles músicos que Alan Lomax e Seamus Ennis gravaron ao longo e ancho do gaeltacht irlandés na sombria década de 50. Asi cantavan, en definitiva, os grandes e visionários músicos dese extremo oeste zarrapicado de altos e pedregosos nomes: Connemara, Sligo, Galway, Donegal, Kerry, Innis Mór...

E, para amostra disto e para que podades comparar, deixo-vos canda à demonstrazón de Liam O'Maonlaí outra exibizón para min ainda máis emotiva e venerável: unha actuazón en directo do mesmísimo Seosamh Ó hEanaí (Joe Heaney, à inglesa), o grande monstro da música vocal irlandesa máis xenuína, interpretando Cúnla, unha peza humorística desas muitas que desmenten o tópico do irlandés melancólico e tristeiro. Pasado e presente postos fronte por fronte, rosto a rosto. Impresionan certamente as feizóns adustas, sérias, doridas de vida, do mestre Seosamh Ó hEanaí. Mais as sílabas da sua melodia abrollan de entre os seus lábios coa claridade e contundéncia e xenuína beleza dun abanqueiro debruzando-se sobre o mar. E el non son estas cousas as que realmente fan brillantes os dias?

Máis unha vez, hoxe e sempre, arú!