O soño de Carolan

Houvo unha época en que procurava na música celta esa harmonia melancólica e até certo ponto edulcorada (e edulcorante) que chegou a ser canónica no xénero, ou cando menos nos músicos máis relevantes do mesmo. Depois apareceu Martyn Bennett, e, como saberán os meus achegados, aí tiven a chave para acceder a unhas músicas muito máis densas e radicais, inxénuas ao seu xeito, de gorxas rachadas e sentimentos exacerbados. Por esa porta chegaron a min, por exemplo, Mercedes Peón (como o inglés de Chesterton, descobrir o próprio dando voltas ao redor do alleo), as gravazóns de Alan Lomax, os coros de comezos de século, o estrépito da bombarda bretoa ou os salmos gaélicos da illa de Lewis. Porén, nesoutra vertente, nese "clasicismo" (se se quer) da harpa e o violin executados con perfeizón e rigor académicos, sempre há pingas que dun ou doutro xeito caen en camiños obscuros e evocan lendas mui primitivas. A harpa de Cearbhallain (Turlough O'Carolan) é unha desas pingas, que por si soas humedecen e fecundan. É, como todos os músicos cegos (Ruaridh Morrison, Joe Parry, Mathurin Furic...) unha das miñas debilidades. Barroco e cortesán, mais ao mesmo tempo borrachuzas e arcaico como todo aquel que carreta unha harpa polos camiños enlamados da illa máis antiga do mundo... Esa estraña conexión entre Vivaldi e os cantis de West Cork...
Seica Carolan durmiu unha noite nun rath (o equivalente aos nosos castros encantados), escuitou as músicas do sidh (o Outro Mundo) e foi desde entón o intérprete máis xenial de entre os muitos que bulian polo Éire. Lin-no en Yeats, e mui seguramente é certo, porque a música (e iso ben o intuian os vellos filidh) é un agasallo que nos vén do outro lado, algo sagrado e de poder inimaxinável. Quizá este Carolan's Dream non sexa máis que a confirmazón desa crenza. A min, cando menos, gosta-me pensar iso mentres a escuito.