O meu amor

Eu non sei se, como dixo Markale, foron os celtas os que inventaron o amor como forza absoluta; mais, desde logo, viveron-no como tal. Nos vellos textos, poemas e cantigas, o amor é a maré que arrasa e destroza os alicerces do mundo, mais tamén a enxurrada incesante que o vivifica constantemente. É complexo, mui complexo ese xeito de entender o amor, mais eu sinto-me fundamente identificado con el. Adoro a lenda (as múltiples versóns da lenda) de Diarmaid e Grainné, na que ela, prometida ao vello rei dos Fianna Finn Mc Cumal, lanza sobre Diarmaid, guerreiro predilecto do monarca, un geis, como quen diz, un lazo máxico e invisível que o obriga a segui-la polos montes e os páramos e os cantis do mundo. De aí, por suposto, Tristan / Drustan e Isolda, e a beberaxe de amor na que recoñecemos transfigurado o vello geis dos irlandeses. Tamén Deirdre e Noisi, ou asemade Mider e Etaine, guindan versos incendiários de amores livres e xabaris, de lábio partido e ruta para a fuxida.
Mais poucas palavras poderá haver que resuman de xeito tan contundente ese amor radical do que falamos coma estas que alzan as mulleres de Leilía. É incrível como esas vozes que se disolven lentamente no siléncio acaban inxectando-nos algo tan alto, tan luminoso e estremecedor que xa non sabemos se é a alegria ou tristura, vento ou neve, chaira ou camiño... Non será simplesmente vida?