Apalpando as palavras do salmom

23 novembro 2006

O inverno nas abadias

Onte recebin a gratísima notícia de que un meu relato ("O inverno nas abadias", o último que escrevin, há agora un ano e meio) foi premiado nun certame de novos criadores convocado pola Xunta de Galiza. A satisfazón non ma dá tanto o galardón en si, senón o que significa como reforzo para o meu depauperado ego literário. Levo muito tempo sen escrever nada de proveito; nen sequer eses poemas embrionários que de vez en cando afloravan na marxe dalgun fólio ou que a duras penas rascuñava no mantel dunha mesa. Mais esta pequeno distinzón dá-me ánimos e folgos e fai-me pensar que, ao mellor, depois de todo, ainda teño cousas que contar, e o que é mellor, xente que quer que llas conte.
Deixo-vos aqui un fragmentiño do relato en questón. É, ao meu xuízo, bastante duro de ler por muitos motivos: primeiramente (e sobretodo) pola temática, como xa deduzirán os que me coñecen ben; mais tamén polo estilo. Adoece, como decote, de muita tendéncia à prosa poética (un sintagma do que non gosto, mais que resulta mui práctico) e à prosa de escritor (eu e o meu mundo). E, ainda por riba (cousa pouco habitual en min, a verdade), neste texto en concreto deitei muitas circunstáncias persoais e muitas implicazóns persoais dunha época da miña vida especialmente dura e difícil.

[...]
Macha Nì Connair vivía soa nunha choupana pé do lago Noisin. Unha mañá de outono dirixiuse á beira da auga para lavar os seus cabelos, que os tiña longos e enredados, coma as crinas das eguas que pasan o ano ceibas polas bouzas até seren xuntadas e conducidas ao curro comunal. Dicía que Macha lavaba tranquila e triste a súa cabeza cando un salmón xurdiu desde as profundidades e faloulle, díxolle Só hai un deus na terra e nos ceos, e todos os homes e todas as mulleres e seres da auga e dos bosques e dos cumios foron por el creados á súa imaxe e semellanza. Creounos pois iguais, fermosos, libres no comezo. Non creou Deus o bandullo desmesurado dos nobres, medrando e medrando á sombra gorentosa dos castelos. Todos os homes e todas as mulleres sodes iguais, e non vale máis o abade de Vildarghan coas súas trescentas freguesías e as súas moitas vacas e carneiros ca un canteiro de Clogh Na Mansa, destinxido pola chuvia dos camiños deste mundo e mais do outro. Falaba así o salmón, brillante coma un sol de prata, e sentía Macha que cada verba era coio afundíndoselle nas augas xordas que a percorrían. E o salmón aínda dixo máis, dixo Teu pai e teu irmán, Macha, morreron na guerra do voso señor contra a Casa de Moghna, que nunca mal vos fixo a Casa de Moghna, nin unha ovella vos roubaron nin vos queimaron alpendre ningún. O voso señor, ese McNuada cavernoso, conduciunos á batalla e alí os mataron, nin sequera tiveron a ben soterralos como cristiáns, non tes túmulos que visitar, coitada Macha, porque só os corvos acudiron a despedilos. Lémbraos, e entón falou o salmón coma se de súpeto a voz toda se lle afogase en rabia, lembra sempre a morte dos teus e érguete, Macha Nì Connair, cabelos de egua.
[...]


5 Comentários:

Blogger marykinha disse...

Parabéns polo premio!! E noraboa polo relato, una descripción non moi minuciosa dos detalles, pero capaz de atrapar ao lector e transportalo no tempo ata o escenario do relato (xa che contarei que é o que eu vexo ao ler o relato)
Bicos

quinta-feira, novembro 23, 2006

 
Anonymous Anónimo disse...

Go maire tú! O sea, felicidades. Así que el salmón de tu blog habla realmente... ¡Qué maravilla! Me gusta cómo creas el ambiente con cuatro palabras. Gracias por compartir tu relato con nosotros. Enhorabuena.

sexta-feira, novembro 24, 2006

 
Anonymous Anónimo disse...

PARABÉNS POLO PREMIO!!!!!É UN RELATO MOI BO AINDA QUE MOI TRISTE XQ SERÁ QUE DA LEDICIA E ESTADOS AFÍNS NON SAEN BOAS HISTORIAS?AO FINAL POR UNHAS COUSAS OU OUTRAS SAIREMOS TODOS EN CAIUCO..CÓMAME O DEMO AS ZOCAS!!!

sábado, novembro 25, 2006

 
Blogger ghuilianxallas disse...

Antes de nada, parabéns, que xa chos darei "in person", pero agora, e unha vez máis, vaiamos co momento de crítica literaria. Ademais de que, por moito que digas, sempre serás mellor poeta que narrador, teño que pedirche unha cousa: trae as historias de volta á casa polo nadal.Isto é, que lle pasen ao Ché, a Xocas do Cortello, ao Fonso da Aira ou algo así, que os McCallaghans e compañía fan que a miña depauperada memoria sexa incapaz de ler sen ter que voltar atrás unha e outra vez. Polo demais, coma sempre, moi, moi, moi ben.(introdúzase música de, por exemplo, Capercaille).

segunda-feira, dezembro 04, 2006

 
Blogger Ulmo de Arxila disse...

Subcomandante, xa teño unha pequena colección de contos ao estilo Cunqueiro nos que os protagonistas son eses Amadeu Lourido, Xocas de Loentia, Mariña Edrosa... polos que tamén sinto venerazón e que andan ciscados por revistas e colectáneas. Mais cada mundo ten os seus nomes. Capercaillie? Mmm... non está mal, ora, a este relato quizá lle acaian mellor Martyn Bennett ou inclusive (si, si, o que vas ler) Mercedes Peón. De feito, xa perto do desenlace, trato de reproduzir as sensazóns que me provoca escuitar un alalá, que che parece? Gracísimas pola tua crítica, tan oportuna e valiosa coma decote.

segunda-feira, dezembro 04, 2006

 

Enviar um comentário

Subscrever Enviar feedback [Atom]

<< Página inicial