O inverno nas abadias

Onte recebin a gratísima notícia de que un meu relato ("O inverno nas abadias", o último que escrevin, há agora un ano e meio) foi premiado nun certame de novos criadores convocado pola Xunta de Galiza. A satisfazón non ma dá tanto o galardón en si, senón o que significa como reforzo para o meu depauperado ego literário. Levo muito tempo sen escrever nada de proveito; nen sequer eses poemas embrionários que de vez en cando afloravan na marxe dalgun fólio ou que a duras penas rascuñava no mantel dunha mesa. Mais esta pequeno distinzón dá-me ánimos e folgos e fai-me pensar que, ao mellor, depois de todo, ainda teño cousas que contar, e o que é mellor, xente que quer que llas conte.
Deixo-vos aqui un fragmentiño do relato en questón. É, ao meu xuízo, bastante duro de ler por muitos motivos: primeiramente (e sobretodo) pola temática, como xa deduzirán os que me coñecen ben; mais tamén polo estilo. Adoece, como decote, de muita tendéncia à prosa poética (un sintagma do que non gosto, mais que resulta mui práctico) e à prosa de escritor (eu e o meu mundo). E, ainda por riba (cousa pouco habitual en min, a verdade), neste texto en concreto deitei muitas circunstáncias persoais e muitas implicazóns persoais dunha época da miña vida especialmente dura e difícil.

[...]
Macha Nì Connair vivía soa nunha choupana pé do lago Noisin. Unha mañá de outono dirixiuse á beira da auga para lavar os seus cabelos, que os tiña longos e enredados, coma as crinas das eguas que pasan o ano ceibas polas bouzas até seren xuntadas e conducidas ao curro comunal. Dicía que Macha lavaba tranquila e triste a súa cabeza cando un salmón xurdiu desde as profundidades e faloulle, díxolle Só hai un deus na terra e nos ceos, e todos os homes e todas as mulleres e seres da auga e dos bosques e dos cumios foron por el creados á súa imaxe e semellanza. Creounos pois iguais, fermosos, libres no comezo. Non creou Deus o bandullo desmesurado dos nobres, medrando e medrando á sombra gorentosa dos castelos. Todos os homes e todas as mulleres sodes iguais, e non vale máis o abade de Vildarghan coas súas trescentas freguesías e as súas moitas vacas e carneiros ca un canteiro de Clogh Na Mansa, destinxido pola chuvia dos camiños deste mundo e mais do outro. Falaba así o salmón, brillante coma un sol de prata, e sentía Macha que cada verba era coio afundíndoselle nas augas xordas que a percorrían. E o salmón aínda dixo máis, dixo Teu pai e teu irmán, Macha, morreron na guerra do voso señor contra a Casa de Moghna, que nunca mal vos fixo a Casa de Moghna, nin unha ovella vos roubaron nin vos queimaron alpendre ningún. O voso señor, ese McNuada cavernoso, conduciunos á batalla e alí os mataron, nin sequera tiveron a ben soterralos como cristiáns, non tes túmulos que visitar, coitada Macha, porque só os corvos acudiron a despedilos. Lémbraos, e entón falou o salmón coma se de súpeto a voz toda se lle afogase en rabia, lembra sempre a morte dos teus e érguete, Macha Nì Connair, cabelos de egua.
[...]